Sami Gjoka - DUKE MENDUAR PËR GILBERT LUIZ

Sami Gjoka

DUKE MENDUAR PËR GILBERT LUIZ

Në s’janë zgjedhje prej logjike, po prej forcash përmatanë

Përse s’hidhen, përse s’lihen, këto gjëra pak mënjanë?

Ti sheh librat që ke shkruar, ëndrrash, nëpër  mijëra duar

E mendon se në të ardhmen fama jote do marrë dhenë

Por, veç shokësh, askush tjetër,emrin tënd, se ka dëgjuar

E kjo nëse thashethemesh, u përmende ndonjëherë.

Gjerë me sot ti s’ke botuar, asgjë tjetër veç një libër

Që vlen mbase të lexohet kur s’ka gjë më për tu bërë

Se është dridhmë e ngjethje frike që vjen si prej errësire

Përmes shiut, përmes reve që janë shqyer nga rrufetë

Prapa mjegujve të syve me qerpikët plot me vesë.

Dikur pate plotë klientë e fryrë kishe llogaritë

Por papritur do të ndalje shtëpi-shitjet ti një ditë

Kur besove se pasioni qe misioni yt i dlirtë

Edhe nise këngën tënde të gjej famën nëpër qiell

E me shitjen e një libri, tani vetëm mbledh qindarka

Që pakësohen e rrallohen, postës sate për çdo herë

Por prapë ndezur nga dëshira gjithë më tutje bën përpara

Dhe humb shokët që kanë mbetur, vajzat edhe dashuritë

Sikur ke një numër librash të caktuar për tu shkruar

Para se të humbët jeta krejt e kotë ne errësirë.

Po pastaj, çfarë ndodh pastaj nëpër këtë mugëtirë?

Pastaj vjen në mendjen tënde një shkrimtar nga Shqipëria

Kandidat për Çmimin Nobel që nuk do ta mirrte kurrë  

Që tani nga maja, lart, po nis rrënjën nga koria

Për tu shfaqur, para botës, pastaj, si Gilbert Luiz,  

Si Gilbert Luiz, që shkon për të vdekur fillikat

Pasi një pije idhësie, sepse bota bën mëkat

Kur kolegu yt do merrte, Çmimin Nobël prej jurisë

Çmimin që për tre dekada vinte, gati, gjerë në prag

Edhe tretej, pa trokitur fare portën e shtëpisë.

Po kush erdhi kësaj bote, t’i bjerë jetës përmidis

Që nuk iku i zhgënjyer, pa qenë pak Gilbert Luiz?

Ai shpesh mendon për mbesën, larg, në fshat, në një luginë

ku zymtia e mbyll jetën nën një varfërim masiv,

Katër vjeçe ajo rendi, si një re në suferinë,

Si habia e momentit e magjepsje për të gjithë.

Për çdo mbrëmje shfaqur në çdo stacion televiziv.

Nga zyrtarët ftuar e pritur nëpër ministritë

Edhe flitej ndër gazeta anekënd Shqipërisë

Në ca shkrime, në ca rreshta se Merisa është gjeni;

Deri sa dhe Presidenti, pozon ngjitur vesh me vesh

E pastaj, shkon nga qyteti, si nga ëndrra në kllapi

Të harrohet mes miletit, që as bukë s’kanë të hanë

Ndër ca njerëz krejt të cekët, si udhëheqësit tanë të rinj,

Që ndaj librit paskan mllef e nga lexuesit alergji,

Gjersa refuzojnë të ndreqin bibliotekat që kanë djegur

E shkretuar, kur u çorrën se qenë ngritur për liri

Bibliotekat që ne patëm dhe në fshatrat më të vegjël

Dhe në zonat më të thella, ku s’ka s’mbetur asnjëri.

Kujt i lipset çfarë talenti strukët brenda vajzës sate

Nëse, pjellë, s’është prej tyre por nga njerëz varfanjakë

Edhe nëse shanset ishin që një ditë të ngjitej deri

Ku mbërritën Pitagora, Euklidi a më  lart,

Se ata që janë mbi krye, janë veç për një rreth të vogël

Që kapakët u vënë syve të të shkelin pas me këmbë

Nëse ndihmë ti kërkove kur s’të kanë as gjak as fis

Ky është shkaku që për vite ke menduar, ke besuar

Që harruar e mohuar, çdo fëmijë i kësaj botë

Është pakë Gilbert Luiz.

Kush ndër njerëz që kanë lindur

Të mbaj hallet mbi kurriz

Gjersa bie i sfilitur

Nuk qe pak Gilbert Luiz?

Ai shpesh mendon të atin si një fije bar nën hije,

zbehur krejt prej varfërisë.

Kujton kohën kur u kthye në atdheun e rrënuar

Pas një thirrje telefoni që vinte nga ambasada

Që për kthimin nga Virxhinia, thoshte se s’kish më rrezik

Atje ku qe sulur turma, më së fundi me të katërta

Se nuk ishte, këmbë duar, më e lidhur me zinxhirë

Se dhe shurrën, ish-Demonit, tash i’a bënte mbi fytyrë

Ish e lire t’ia nxirrte zorrët edhe nënës me demiq

Edhe hidhte pastaj votën mbi kutitë, gjak-njollosur

Zgjidhte cubat që po nxirrnin sërish pallën, e sërish

Do t’ia fuste me gjithë bole, kësaj turme të rreckosur.

E atje do të takonte, kudo, shokët e shpërndarë

Se qenë shokët që kish njohur e kish pasur kohë më parë,

Si ndër mjeguj, ata pyesnin me ca zëra, krejt pa radhë

Se kush duhej zgjedhur, vallë, kapedan i Shqipërisë.

Mban mend se si e panë, vëngër, me mëshirë e me habi,

Në mëdyshje në ka rrjedhur e ka ikur krejt nga mendt

Kur pa pikën e ngurimit, pat kurajën, si fëmijë

Të rrahë gjoksin e të thoshte; – “Babai im!”,

Atje ku s’do hapur goja në s’je mykur me para.

Kish harruar se nga vinte e ë s’dinte se ku ish

Ndaj dhe mburrej me të atin, si një koqe budalla.

Por ai shpesh kishte pare, si i ati kishte ndarë,

në mes fqinjësh fukarenj

Çfarë pak kishte sjellë jeta, ku nuk pati kurrë bollëk

E nëse kish ardhur dita për të zgjedhur

kush ndër njerëz duhej ngritur në pushtet

Tani ndjente me gjithë zemër, të tillë njerëz

të flenë brenda çdo babai të mire që hesht

Që pa bujë e pa lëvdata falte ç’patën vënë nder arka

Me një dorë që s’pret gjë prapa e një sy që dhembur qesh.

Natyrisht çdo udhëheqës duhet të përngjasë së paku me një prind

Dallgë pas dallge që është rrahur e prapë mbetur i paepur, si një shkëmb

Qe ka dete urtësie për nën rrudha, për nën thinja

Si burime të nëndheshme, nën minierën që u shëmb.

Por ai e din sa pak udhëheqësit ngjajnë me prindër

Shtyrë mënjanë, por prapë dollapit, si një pallto e bërë pis,

Nëse jo plotësisht, vlerësuar, di se çdo baba do dukej

Gjithmonë, pak Gilbert Luis.

A nuk është çdokush nga ne që hedh dritë mbi universin

E që kurrë nuk na dha qielli, mbrapsht, ndonjë shpërblim kozmik

Pak Gilbert Luiz i kredhur në sforcimin intensiv,

Në mundimin e vazhdueshëm për të ndritur paksa botën

Derisa një ditë këmbët të pengohen e rrëzohen

Thithur vrimave të zeza mish-e-kockat ku thërrmohen

E nga më nuk do të ketë

Kësaj bote, kurrë, kthim?

Pika jemi ne, shpërndarë në vërtitjen, rreth të kohës

Për gjithëherët për nën fijet që shtojnë e zgjerojnë hapësirën

Çdo njeri që këto fije prêt, përpara, në të ardhmen

Çdo njeri që është harruar pas, ndër varret e gërryer

Mbetën si izolatorë ku, kozmosit, lidhen kabllot,

Bëra nga zotat por që lidhur me secilin janë nga shanset

E parë nga ky kënd, asnjëri

Nuk do mbetët, nuk do shtrihet

Më me vlerë a më i çmuar, më i madh a më i pakët.

Marrëzisht pra në e deshe burrin që shkoi prap se prap

Me gjithë shpirt në je përpjekur ta shpëtosh

por prapë ka vdekur foshnja jote më në fund

Nëse botës i bënë ndere

E prapë keq për ty u shprehen çapaçulat rreth e qark

Edhe pse qe më i miri ndër lojtarët e përzgjedhur

Prapë traineri, në çdo ndeshje, të la ulur në një stol

Nëse kurrë ti nuk u ndale, por qe rruga plot pengesa

E t’i vodhën, e t’i fshehën prapë sukseset nëpër kthesa

Mos harro se çdo njëri

Ka një ditë në jetë si kjo

Se çdo hap që është hedhur, përcjellë vetëm shenjtëri

Po askush si dukët s’gjeti, kohën ta vlerësoi këtë

Se kush erdhi, erdhi vetëm e prap vetëm tej u nis

Për të humbur, për tu tretur tutje si Gilbert Luiz

Që do vdiste pa fituar çmimin që i qe ofruar

E ku emri vit pas viti prapë i shuhej, prapë i prishej,

Zhgarravitur prej jurisë.

Pra në shkrove për tërë jetën e askush nuk ka lexuar

qoftë edhe një librin tënd

Pra nëse ti ke gatuar e pastruar për tërë ditën

për një mik që pate ftuar e që s’erdhi atë natë

Mos harro se universi ka hedh-shtytjen e çengelin

që tërheq se është i ngulur nofullës sate për nën dhëmbë

Pra në pyet përse gjërat kështu bëhen kësaj bote

Ata bëhen nga misioni i një shpirti më të lartë.

Jeta s’shtë një garë makinash

S’ka mundës a fitimtarë

Të mbajmë jetën mes hapësirash

Pika–pika  rrimë shpërndarë.