Luan Kalana - BUZËQESHJE E NGRIRË

 

Luan Kalana

 BUZËQESHJE E NGRIRË

  Nënave devollesha, blegtore të apasionuara,

   me dashuri njerëzore për kafshët...

          

E priste ta shihte përherë çdo ditë,

e dinte orën si qyqja, kur këndonte ,

e kishte shtëpinë përballë stallës të gicave,

e buzëqeshte e deshte ta salutonte,

rinte ne çezma ngarkuar  me kova në duar,

vetëm e vetëm t'i belbzonte:- Mirëmëngjes ! 

  

Ç'të ishte ajo pritje, ai  takim?!

...Kalonin ditë ,javë,çdo ditë,..

një hyjneshë i buzëqeshte  një shkollari! 

Rastiste që nxitonte, ishte me vonesë,

zilja e shkollës binte për mësim ,

e dëgjonte si  ring të celularit melodi,, 

buzëqeshjen nuk e shikonte,vraponte,..

Ajo e ndiqte me kokë,me shikim,

përsëriste refrenin, fjalët e zemrës ,

si prelud  simfonie melodi,

në ankth,s'merrte përgjigje nga Ai ...

Priste sërish kur dilte nga shkolla,

me duart e tejzgjatura nga kovat me ujë,

ne çezma e vetme e  lagjes ,përkarshi,

e buzëqeshte nga larg sikur donte ta  pushtonte,

Ç'të ishte vallë kjo pritje,më shumë se dashuri......

  

Dëgjonin klithmat e  gicave përballë,

që griceshin si fëmijët papushim,

i kërkonte  komshinjve çdo mëngjes falje,

deruckat janë të vegjël,ata s'dinë,çiliminj,

si nëna fëmijën në gji, duan ushqim..

U rinte në kokë ditë e natë,

i lante ,zbardhnin ,era sapun i mbante,

Sa qante,kur ja merrnin kasapët,

lotët si mbaheshin në faqe,

ashtu me lotët me buzëqeshte .

Sa gëzohej kur i lindnin gicat,..

një ditë trokiti komshies pa pritur,

-Hape derën nënë Nije,..me jep myzhdenë,

më lindi Vjosa, dymbëdhjetë engjëj vogëlushë...

Dosave i kishte vënë emra të bukur,

ca ishin të bardhë, ca me pulla e ca larushë.

Kur ndahej  nga ai  ,fytyra i përlotej ,

nga hidhërimi a dashuria e burrit të paparë,..

Po të qepen xhindet,do gjejnë një kleçkë

do gatuajnë  me doçka me këmbë, alibi,

...Për dy vandakë misërishta të mykur,

e degdisnin si Dantja ne ferr ,

botë e ngatërruar,të shpallnin lugat në t'errët.. 

Mjerë nënat dhe gratë e shkreta,

që zemrat e shpirtin ia përvëluan,

u mplakën para kohe me plagë të hapur,

mbi vellon e nusërisë, hijeshinë e bukurisë,

rëndonin retë e zeza ngarkuar me shi,

në kokë  mbi ballë lidhën të zezat shami..

Kur shkollari largohej udhëve  nga fshati

e përqafonte ,e puthte  ëmbël me lot  në sy,

si dy pika uji që rrëshqasin në pasqyrë

si bulëza vese mbi lule ia lagnin faqen ,

ajo qante pa zë ,dridhej si fëmijë,..

Shpirti s'i ndahej nga trupi i tij,

s'i  thoshte dot asnjë fjalë,

kujtonte djalin ushtar të humbur,..

...Rrugën spërkati me ujë si me lotë

një rit, një shpresë për kthim....

Pas vitesh djali shkollar u kthe në fshat,

për prindërit ,për shokët ti takonte përsëri,

për  " princeshën  "njeriu s'i tha asnjë fjalë ,

priste ta shihte mes grumbullit buzëqeshjen,

pas nënës dhe motrave,ti hidhej në qafë ,...

fytyrën e saj engjëllore  ta përqafonte .

  

Zemra  atë ditë  iu mblodh, iu  bë  si një gur ,

në vend të gëzohej,  kthehej  nga shkollat,...

...Ajo s'mungonte te çezma  asnjë ditë,

s'po  dukej,...apo janë  mbytur gjemitë,.?!

Lotët iu mbërthyen brenda në qerpikët,

vështrimin e hidhte  në turmë papushim,

të gjithë  e përqafonin me mall, me gëzim,,

ai rinte si matufepsur , si i mpirë,..

mungonte  një puthje, një fytyrë ....

Kë të pyeste, ç'të bënte, u zu gafil ?!.

Ajo kish perënduar,kishte fluturuar ,

iku e djegur , përmalluar e përvëluar,

për burrin që  i vdiq  paparë në kuvli,

për fëmijët poçka që u ritën jetim,

për derruckat që ia therrnin pa rritur ,

për "shkollarin" që i buzëqeshte përditë,

për të birin ushtar vite të pritur.

Buzëqeshja e përlotur kish ngrirë nën qefin,

fytyra e saj e mermertë dukej e gjallë,

...i thanë "djalit  " kur mori lajmin e zi,

fytyra valëzohej në ujë si në akuarium,

në shtratin e përjetësisë  ku dha shpirt..

Shkollari  kujton  i mallëngjyer, buzët i thahen,,

për nënën e gicave ,të dashurisë njerëzore,

kujton kalvarin e dhimbjes te nënës blegtore,

s'e harron ne jetë buzëqeshjen e pritjes  ,

lotët i rrjedhin  rrëke lumi në faqe...