Kristaq Turtulli
NËNËS
SIME
Kur trishtimi ndeh
petkun e hirtë,
Malli, lodhja, stresi,
mundimi pikojnë
djersë të plumbtë në qerpikë.
Mbështetur
në dy brigje të thikta përvëluese.
Fjalë qetësuese kërkoj, lehtësuese,
Në cep të një bote, fare
pranë akullnajave
Ku indianët lëkurëkuq kërcejnë vallen e
hijeve,
të shpirtrave.
Dhe erërat polare pikturojnë në fytyrë hieroglifë.
Kokë rënduar vë bërrylat në shtegun e përçapjeve.
Nxjerr prej gjoksit thellë një pëshpërimë të rëndë.
Dhe më pas fjalën
e shenjtë: ‘Eh NËNË!’
Ajri u bë i lehtë, lëvizi në shinat e ndjenjave,
Udhë
morri në hapësirë,
Gjithçka nisi të bëhet e
portokalltë.
Pa u ndierë,
me shumë dëshirë,
U zbut, u bë e
pambuktë çdo barrierë dhe largesë.
Dhe ja!
E
ëmbla e papërsëritshmja,
E vogla,
flokëbardha,
Madhështorja
e imja
NËNA,
Më del përpara.
Edhe pse ka më se njëzet vjet që nuk është mes
të gjallëve...
Në vështrimin e saj mbledhur janë të gjitha dëlirësitë.
Lehtë më prek, butë,
Dridhen
si gjethe në vjeshtë.
Muskujt, venat e
gjakut qetohen,
rrëketë në trup sërish gjejnë udhë.
E, ç’është një pranverë, a verë!
Zgjatet si fashë drite,
Si diell i ngrohtë dhe më puth në sytë.
Bir,
a ke të ftohtë?
Mërgimi
nuk është i lehtë,
Një torbë me halle.
Por
anija jonë velë bardhë,
Është
mësuar të lundrojë në det të egër me dallgë.
Luaj
kryet si fëmijë.
Mirëdashja e nënës është jetë.
Sytë mbyll i qetë.
Ikën NËNA, u bë re
si më parë...
Duke lënë pas një bulëz puthjeje,
E një puhizë të lehtë,
Për
të ardhur prapë...
Pulëbardha u bënë avujt në
kujtesë.
E di e ëmbla ime,
E lashtë është dashuria jote.
Ndoshta
je fllad, puhizë.
Erë,
Shpresë.
Legjendë.
Gjithësi.
Pjesë e rëndësishme e
jetës sime je ti.
No comments:
Post a Comment