Fatmir Terziu - KOHËDIMRAT I MARDHUR

Fatmir Terziu

KOHËDIMRAT I MARDHUR

Dimra të ngrirë,

fjetanakë,

vizërimeve ngatarraqe të fletores së zverdhur

pushtuar nga nusërime germash.

Kur tastiera godet

hedh një sy nga pas

shoh ledhatime në zhgarravinat e mia

dritëhijesh.

Kush e mardhi qetësinë e dimrave të mi?

Një jastëk i munguar

erëloti që parfumosej netëve të gjata

mes ëndërrave e shkepa padashje

lecka të grisura rroba trebrezash

mbushën dhomën e zbrazët kubike

si ikje lotake

e qullët,

e lagët

dëshpëruake,

vaj medet pa maraz,

për grisjen e asaj nate

që kurrë s’u arnua më pas...

kohëdimrat i mardhur.

NË KËNDDHOMËN E VJEDHUR

Si kohë tandemi pa hapësirë

gulatem

me lugën e vjedhur dasmave,

në xhepin plot supë e paçë bagëtish.

Në një gjethe të freskët rrushi

mbroj deri në dhimbje

hallvën e pjekur moçëm në identitet

ndjej aromën e saj deri në Londër

në Tamiz, në Wandle Park

në çdo qytet.

Çudi si të ndiqka erëmira rrugëve?

Si struc i fshehur në kënddhomën e vjedhur

netë të errëta pus,

zgjuar,

pafjetur

vetëm nga të pështirët(!)

SHENJË MIRADIJE

Kthemë e mira ime, përshfaqjen

në lotin e patharë

kuitje grahmash në tavanin e kaltër

vetëm për të të parë

aq pak sa një drithmë të marrë

në ikjen time të përditshme

në pritjen pafund

miradi.

Sa peshë paska kjo shenjë

e mira ime s’e di

krokamë

çmendurake

deri në pambarim.

Kthemë të paktën,

e mira ime një lot

të shoh botën që dogjëm të dy!

DIKUR

Në rrugën e mavijosur nga rrapat e moçëm

hije troshanake

shtrihen e shtriqen pa fron

të ardhur nga brigjet

me... o Zot kushedi

gjethet e rëna nën rrapa

dhe gjuhët në pafundësi

luajnë mbylla-hapa.

Në rrugën e pushtuar nga drithmat

nuk ka fare qetësi...

Ardhja, ikja

dhe prapë ikja dhe ardhja

janë tashmë kllapia e vetme

në kuleta dhe në çanta.

Përhumbja e hijeve në rrugën e mavijosur

një ëndërr e keqe

dritat janë fikur

kohëbotë tjetër, e kërrusur

deri në dhimbje mendjengritur

pleq azilantë të trullosur.

LANGOSJE

Këllqet mbetja e vetme

e radhëpërdorur në jetën time

shtriqej në çdo CV

teksa merrja urdhërin e brendshëm për punë.

“Ai s’ka këllqe!”

Mu bë gjarpri i jetës

Që s’më pickoi kurrë.

MOLIV* I TRETUR

Moliv i thërmuar

pa ankime,

gjurmëlënës në shpirtra,

etjen e ktheve në përshpirtje.

Eh, moliv i thërrmuar

Deri në tretje!

Sa vlerë ka karboni yt

në atë rrugë të gjatë,

sa peshë ka trupi yt

tashmë i thatë...?

Moliv i ardhur nga larg

Me ty festova ditëlindjen e vargjeve.