Vjollca Tiku - TË NGUJARIT

Vjollca Tiku

TË NGUJARIT
Hije të brendshme të mureve të zbrazëtirës
rrekin orët, si bajamja brenda lëvozhgës së vet,
duke tretur brengat barrierë,
mes ngjyrës së qiellit dhe të tokës .
Hije djepesh të përvuajtura që s’kalërojnë,
lëndinat e blerta, por veç në tym ëndrrash.
Lotët e tyre që bien si jatagan ,
s’mund të thyejnë hallka zinxhirësh
prej brirëve të dhisë fryrë nga dreqi.
Rrëke të kripura lotësh përzier me rrëke të kuqe ,
mblidhen në gunga zgavra shkëmbinjsh ,
duke u derdhur në hone pafundësie.
Prej këtij honit u ngrit duke u zvarritur ,
duke pirë në degë jete,
limfën e saj një idhull “Kanuni”...
Ngre dolli me gota gjaku derisa
ti dehet buza e kuqe …
Pas 16 diejsh një jetë u këput
nga farat e bëzamave të vdekjes.
Hirin e saj e mori era e shpërndau ,
kujtesa e humbi .
Meket heshtja nga dhimbja sepse ,
thërrasin pulset e pajeta në brazdën e pjekur të tokës,
thërrasin krokamat në kullat bosh ,
thërrasin ëndrrat e lëna mënjanë,
thërrasin sytë e tulatura si të pëllumbit që s’fluturon ,
thërrasin plagët e zemrave që rrjedhin gjiun pa shërim,
thërrasin ditët dhe netët e ndryshkura nga ethet në lëngim,
thërret kambana ku çangu vajton tingullin që bie .
Vetëm njerëzit nuk dëgjojnë asnjë thirrmë,
vazhdojnë të ecin ,
në thonj të ndezur thëngjijsh ,
të zjarreve që ndezin ata vetë,
dhe të tjerë rendin pas tyre .
Deri kur do të vazhdoj ky fatalitet njerëzor ?...