Kaman Myftaraj - TI MË KTHEN SHUMË VITE PAS

Kaman Myftaraj
 
TI MË KTHEN SHUMË VITE PAS

Dëshirë kam të të shtrëngoj fort në kraharor,
Të puth atë gushën borë të bardhë me nishan,
Të të puth dy sytë e shkruar që xixëllojnë,
Të të puth me afsh buzën e kuqe ndezur flakë.
 
Por ndjej edhe frikë mos vallë turpërohem,
Se nuk jam në moshën e zjarrtë që ti kërkon,
Ndonëse një puthje nga buza jote që prushërohet,
Më kthen shumë vite pas, moshën ma përgjysmon.
 
Ti je si toka djerrë e tharë, nga dielli përvëluar,
Që do pluguar thellë e vaditur me një lumë të tërë,
Ti je si hoje blete me ëmbëlsirë velëse ngarkuar,
që kullon mjaltë që nga gusha deri nëpër llërë.
 
Trupi yt si një violinë e bardhë gdhendur me duar,
Me shumë nure bukurie ku burojnë meloditë,
Në shpirtin tim ke ndezur një zjarr të përvëluar,
Më nxit të bëj “mëkat”, sa të zemëroj perënditë.
 
O ëndërr e netëve që shpesh nga gjumi më zgjon,
O zemra që rreh fort për zemrën time këtu larg,
Ah, të të kisha pranë këto çaste ngarkuar me pasion
Të shijoja aromën tënde femërore e vitet t’i lë pas...