Shpëtim Kurti - ZBRITJE NGA HAPËSIRA

                             

                     Shpëtim Kurti

                     ZBRITJE NGA HAPËSIRA

                     Më kishe thënë,
                     se do të vije një ditë...
                     Dhe mua ,
                     S’di pse sytë,
                     Më mbetën  nga yjet,
                      E hera herës ,
                      Më ndaleshin te hëna.
                      Po ç’ishte vallë,
                      Kjo ndjesi  yjore,
                      Që s’të  kërkoja  në tokë,
                      Po në lartësi qiellore ,
                      Mos ndoshta Ty,
                      s’të kish lindur nëna… ?!
 
                      Po, pse ,
                      Asnjëherë ,
                      S’i  përgjigjesha  dot, habisë  sime
                      Edhe  pse  rrezatoje që  larg?!...
                      Eh, ç’yll  i  ndritur !
                      Përsëri  besoja ,
                      Aspak s’jam i marrë ,
                      Nga  ç’tjetër  hapësirë ,
                      Mes  njerëzish  do kishe zbritur...?!  

                      Se  ndryshe ,
                      Nga e gjete atë gojë fjalëmjalte ,
                      Atë shkëlqim syri ,
                      Që  të udhëtonte  në vite drite?!
                      Mos ndoshta,
                      Fjalët e mia,
                      Tek Ti renden hapësirash ...?!
                      Dëgjove sa të dua marrëzisht,
                      Dhe zbrite....!