Vjollca Tiku Pasku
LERMË TË SHKOPSIT DRITËN TËNDE
Lermë të shkopsit dritën tënde, moj hënë...
shtatë kopsat e diellit që shtrëngojnë jelekun tënd,
të bien në tokë...
shtatë agime të çelin njëherësh,
shtatë ngjyra të pjalmojnë botën.
Lermë të shkopsit dritën tënde, moj hënë,
zemra e perëndimit të jetë e kuqe, pa ngrysje,
mëngjeset të gdhijnë me aromë prilli,
zogjtë të luajnë kadencën e fshehur në gushë.
Lermë të shkopsit dritën tënde, moj hënë,
ndriçimin tënd ta mbledh në kapitelet e larta,
ta grish në kullat e gjelbërta, të vetmuara,
të ndez llambat e ylberta të yjeve, të erëmojë jeta.
Lermë të shkopsit dritën tënde, moj hënë...
shtatë kopsat e diellit që shtrëngojnë jelekun tënd,
të bien në tokë...
shtatë agime të çelin njëherësh,
shtatë ngjyra të pjalmojnë botën.
Lermë të shkopsit dritën tënde, moj hënë,
zemra e perëndimit të jetë e kuqe, pa ngrysje,
mëngjeset të gdhijnë me aromë prilli,
zogjtë të luajnë kadencën e fshehur në gushë.
Lermë të shkopsit dritën tënde, moj hënë,
ndriçimin tënd ta mbledh në kapitelet e larta,
ta grish në kullat e gjelbërta, të vetmuara,
të ndez llambat e ylberta të yjeve, të erëmojë jeta.
No comments:
Post a Comment