Arjana Dashi - ARDHJA E DASHURISË

Arjana Dashi

ARDHJA E DASHURISË

Të kam pritur të vije

me fytyrën e ndritshme

në ditë që nisin pa faj.

Po jeta zbrazur është,

përrallë pa fund të lumtur,

ku je ti, fytyrëbukur,

që zi më sjell?

Si sot s’më ke dashur

Si dje, s’më ke ndjerë,

Do të ta çjerr,

t’a cjerr

fytyrën e bukur,

shëmtinë të ta nxjerr

Cila dashuri imazhin e ruan si në fillim?

Më flet,

më prek këmbë e duar,

e ik e zemëruar,

akoma e pangopur

Egoistet si ti  dot s’i duroj,

po rënduar nga hallet,

as ty s’të ndaloj,

Të shtoj,

të shtoj,

vuajtjeve të mia pa fund,

me shumë fillesa.

Dhe nëse me ty jam,

pas teje s’ndihem e ndrojtur dhe naive

Shpirti im besuar s’të ka asnjëherë,

por përsëri ecën;

Më mirë me ty,

se fare pa ndjerë.

S’më duhet mos më duash!

Tek ti kohë dua të kem

dhe për të thënë

gjithçka është shtrenjtuar,

e shtrenjtësia më tremb,

se jam dorëshpuar.

Por, sa herë grindem

Paraja vlerë s’ka per mua?

Asgjë s’më duhet,

fundin ndjenjës t’i prek,

nëse dua.

Veç,

 braktisur jam në trup e shpirt:

Asgjë e bukur s’po me ndodh...