Luan Xhuli
MONOLOGU I TË URTIT
S’bëj zhurmë
dhe asnjë nuk shqetësoj
me përmbytjet e shpirtit tim.
Lotët i fshij,
me vjersha të shkruara rrugës
dhe ndryshkun e shokëve të
dikurshëm,
e ruaj si shenjë të mosmplakjes
sime.
Jam i urtë me erën
dhe beharin dashuroj si të jem
gjethe.
Mengjezin kam vëlla të vogël
dhe të gjitha orët,
janë motrat e mia
binjake.
T’i them,
që mos të çuditesh ndonje ditë
nesër…!
No comments:
Post a Comment