Fatmir Gjestila - FIJE FLOKU

Fatmir Gjestila

FIJE FLOKU

Treni kalëron i lodhur në muzg,
osh e tërheq qiellin mbi luginë;
ajo e pagojë,
unë si murg:
qyqanë të dy,
qajmë vetminë.

S’e njoh, s’më njeh… ajo nuk flet;
se si u ndodhëm kaq pranë s’e di;
unë mënjanë,
krejt si asket
të harroj të flas
s’është çudi.

Po vjen një çast e ngre furtunë,
kur treni yjet tërheq nëpër terr:
një fije floku
që vjen tek unë
më tremb,
më lidh,
në krah më merr.

O femër,
fis e bijë e ORËVE,
me një fije floku botën drithëron!
Trup e shpirt
te ti janë hynore!
Te ti jeta lind, jetën ti mëkon.