Fatmir Terziu
PEIZAZH
Mos më thuaj që
nuk i ndjen pikat e ujit
mbi xhamin e
grithurrur të dushit
kur trupi
thërrmohet shkumë. Shkrimi
është vetëm një
përkundje
në djepin e
memorjes që përkund
hijen e
gjysëmhënës që ngutet
të kaltrën
hapësirë të qafojë.
Kjo ngrehinë
prej shiu është angari
një meteorologji
e pastacionuar
shndërron në ujë
dhembjen
bulëzimin e
shiut e kthen në Diell
pra është lot që
të përhumb
në hungërrimën e
pafajsisë
tejdukshëm pas
xhamave të padukshëm.
Pena nuk është
veç për të dhuruar
të bardhat
germa. Hutuar
fletëpalosja e
gjumit verës së dehur
i bashkon mes
vetes figurat
më në fund për
të mësuar
leksionin e
jetës pa auditore
në leximin e
galaktikave të lagura...
PLUHURADHË ...
... ose pluhur
(në) radhë
Kur ajri
ndriçohet duket e varur. Hija
grimore e
pluhurit në astarin e zinxhirtë
flotë ajrore e
ikjes së mundur
pluhuriza është
vetë hija e dritës
imazhi i saj një
objekt
terr i ngordhur
tështitës
grimi netor i
shkëlqimit që vret.
Hija e saj
zbriti në pjatën e supës
si një
paralajmërim ndaj lugës.
Belbëtar mbeti
tasi im i vjetër
mbi buzët e
Dantes, Petrarkës
në dhomën ku
flejnë tufa letrash
montazh
pa penë,
pluhuradhë..., asgjë
artificial
mbi një ushtri
kokrrizash. Gdhë
me pikla të
brushta melase
natyra e
pluhurit
esenca e tij
fluturuese, zbritja
mbi supën e
tjetrit... Plase!
Hija e saj më
zbriti në pjatën e supës
si një
paralajmërim ndaj lugës.
Diçka nga tërë
kjo pluhuradhë
hartën e fjalës
e ndot
vargjeve
urdhërohet, por jo e tëra qaset,
tashmë kur
pluhujt janë në garë
me mijëra
numërohen rastet
po s’ia dolën
mbarë vetë pluhujt,
hijet e tyre me
siguri janë në ballë!
KISHA MENDORE
Edhe kokërrza
majëngritur e qershizës. Tekanjozet
kur buzkat e saj
lëmohen nga gjitoni filizgritur
harron zogjtë e
trishtimit
që lanë kufomën
gjysëmbërthamë të çukitur
pema e shenjtë
që shpie dashuri musht
varet në cepin e
një pjate të sheshtë
pa degën e saj
filiz kokrash lëmashe grushtë.
Buzëqeshja e
hirshme përlag tërë Gjolin
braktisur nga
shkallët e kishës mendore
gjendja e paqtë
me qershizën e solli
të rishkruhen
vargjet përkore.
Kujtimet bien si
gjethe qershie
mbi fletën me
panjë të Eseninit
pena thurr art
me kokërrzat tespie
qershizë
kokërngritur mbete poshtë Blinit...
Në trotuarin e
pakuptimtë të sorrollatjes
ëndërrat e së
nesërmes udhëtojmë diet
hapen dritaret
prej trullosjes përshfaqet
asnjë melhem nuk
vjen vet
në tasin e
mbushur me qershiza
perceptim i
frikshëm tulatet
ku ngushten të
qasen veç dy miza.
Kujtimet
përfjeten tutje mbi Gjol
... më kot
turrem ti zgjoj...
No comments:
Post a Comment