Vullnet Mato - KOKRRA E RËRËS

Vullnet Mato

KOKRRA E RËRËS

Kokrra e rërës ishte mal
nga më të mëdhenjtë.
Në mijëvjeçarët e parë
mbrëmjeve zgjohej ylli.
Në shtratin e dëborës
zgjoheshin përrenjtë,
dhe fëshfërinin gjethet
teksa këndonte bilbili.

Te kokrra e rërës çelnin
lulet vigane të pranverës,
bletët e lashta në guva
mbushnin hojet me nektar,
mjaltin parahistorik,
lëpinin të egrit njerëz,
që shalonin dinozaurët,
mbi shpinat pa samar.

Te kokrra e rërës luanët  
dhe tigrat këmbëshpejtë,
ndiqnin tufa antilopash
dhe drerë të degëzuar.
Shpellarët mishngrënës
shponin derra me shigjetë,
derisa ngrinë nga akullnajat
dhe vullkanet i fosilizuan.   

Tërmetet dhe aluvionet
gërryen malin në kohëra,
rrokullisën shkëmbinjtë
tatëpjetave pak nga pak.  
Derisa u shkërmoqën  
në thërrime rëre të vogla,
për tu shkelur me këmbë  
nga miliona njerëz më pas.

Kësisoj njeriu i rrënjosur,
me shumë bëma dhe vepra,
mbetet mal madhështor  
në kujtesën ku vërtitet bota.
Ndryshe nga njeriu kuturu,
kokrra e rërës është mbetja,
pasi koha e ka rrokullisur
në gremina fjalësh të kota.