Kristaq
Turtulli
SA HERË...
Sa herë të
ndesh në shkallë,
nënqesh
Dhe syrin e
vëngër dredh.
Harron që jemi
ardhës,
Ku dielli dhe
hëna bashkë flenë
Mbështjellë me
pelenat e shurdhërisë.
Më parë një
dikush,
Nxitimthi
shkroi në bulëzën vesës
Dhe lotin e
fëmijës
Të tjerët që
mbetën, vijnë më pas...
Sa herë të
ndesh në rrugë,
Trotuaret
mbështjellë janë në një fletë.
Të shkruar
mijëra vjet më parë.
Dredhon, në
ajkën e shtegut të ngushtë.
Harron që çapi
të është i lidhur
në shkopinj të
drunjtë.
Treten shikimet
e lagështa në mugëtirë.
Xhelozitë janë
çarçafë të ngrirë.
Por nuk u
harrua të shkruhej
në rrufenë e
dritës
Të tjerët
s’mund të mbeten pas...
Sa herë të gjej
mbështetur në cep ëndrrës
Qëndisur me
gjilpërën e kometës,
Dhe perin e
ngatërruar të merimangës,
Nuk fle,
Edhe pse
mbështjellë je
me kapotën
vjetër të vjeshtës.
Më zhurmojnë
ndër veshë fjalët që me the
Dhe nuk ti
thashë.
Kërkon të ikësh
prej meje
shaluar mbi
kuajt e bardhë.
Pikërisht kur u
ranë potkonjtë!
Je e sigurt?
Ndalu ju lutem,
ike, s’ më prite.
Përsëri nuk u
harrua të shkruhej
me lapsin e
vetëtimës,
Ku janë të
tjerët që lamë pas,
Gjejini në
mundshi dhe thirrini të vijnë...
No comments:
Post a Comment