Vullnet Mato
FATKEQËSIA E VESHËVE PA KAPAK
Veshët ndjehen organi
më fatkeq i trupit të njeriut
dhe shpesh mallkojnë
qenien e tyre thuajse pa fat,
që s’janë njësoj si goja,
si sytë e mbrojtur vetiu,
krijuar nga zanafilla
për t’u mbyllur me kapak.
Megjithëse, veshët
kanë shansin e parë organik,
të kapin fjalët më të ëmbla
kushtuar dashurisë,
t’ia çojnë sinjalet trurit,
që urdhëron receptorët erotik,
të magjepsen ndjenjat
me emocionet e lumturisë.
Kur ai, ose ajo thotë:
O shpirti im, sa fort të dua!
veshët bëhen si fije peri,
në përgjim të pëshpërimës
ta shpien te zemra
me gjëmim të shumëfishuar,
siç bëjnë veshët e maleve
me jehonën e oshtimës.
Sidomos kur dashuria
rënkon me ofshama kënaqësie,
veshët dehen në ekstazën
e frymëmarrjes së rëndë,
njësoj sikur thithin me ëndje
notat e një melodie,
me valë drithëruese
nga më e këndshmja këngë...
Pastaj, teksa buçasin
dy zanoret e para të foshnjës,
kur pas nëntë muajve natë,
agon nga barku i nënës,
veshët tendosen si dy krahët
e zgjatur të shqiponjës,
që presin një top drite
rënë nga vezullimi i hënës.
Por fatkeqësinë e vërtetë
të qenies së tyre pa kapak,
veshët e ndjejnë, kur
gojëfëlliquri lëshon breshëri,
fjalorin e tij vulgar
me banalitet shëmtarak,
dhe ata nuk mbyllen dot
automatikisht kurrsesi.
Ashtu siç janë të detyruar
të lejojnë dialogun e sherrit,
të depërtojë përmes tyre,
nga fillimi, në çastin e fundit,
kur njëri ikën i dëshpëruar,
tjetri stepet prej tmerrit,
apo nga krisma përmbyllëse
e gjakderdhjes së plumbit...
Në këto raste, sytë ulin qepenat
të mbyllet pamja përqark.
Goja kyç dyert të mos dalin
fjalët e rrezikshme kuturu.
Ah, sikur të kishin
dhe veshët të tillë kapakë,
të shmangte njeriu i gjorë
hyrjen e provokimit fatal në tru!...
No comments:
Post a Comment