Diamanta Zalta - RRJEDHJE KOHE

Diamanta Zalta

RRJEDHJE KOHE

Kam nje sy te menduar ,
Rrjedhes se kohes . . .
Kam nje zemer te heshtur ,
Nrices se fjales . . .
Zeri,
Krisma e nje dege mimoze qe u thye ,
Qielli . . . . ah qielli , pa yje .

Sa dua te ngrihem ,
Por me mungon nje sy ,
Te mundem ta shoh boten te paster ,
Pa Hibrid . . .

Kush te helmoi pranvera ime ,
Une ti desha luledelet ,
Flladit tend perkedheljen ,
Ja desha aromen barit ,
Gjelberimit frymen ,
Vjollcave fytyren ,
Karafilet , zymbylet ,
Te gjitha ju , si ndodhi
Me genjyet . . .

Si te besoj qe sythi cel lule ,
Kur ai mu vyshk ,
Si te besoj se mundem ta strehoj ,
Ne zemer pranveren ,
Perderisa besa paska edhe ndryshk . . .

Si te besoj se qielli eshte blu ,
Perderisa mi vrau dallendyshet ,
Aty . . . e me duket I kuq .

Kam nje buze qe djeg nje peshperime ,
Kam nje sy qe strehon nje shkendije ,
Kam ne gjoks nje denese ,
Por çuditerisht diku thelle ,
Dhe nje shprese . . .

Pak shprese . . .
Nje varg i lagur po me behet shpend . . .
Si mundesh o i gjore I them ,
e ne krahe me merr . . .
I bardhe, i bardhe si sheqer . . .

Poezia ime fryme . . . mes tre librash ,
Ne emer . . . po me therret . . .
Asaj . . . vetem asaj i besoj ,
Zemren ja le peng .

Bëmu strehe Poezi ,
Mos me lere me gjate ne shi .
Ma jep doren ,
Ma trego udhen ,
Vetem me ty ndjehem Dy . . .