Fatmir Terziu - KUSURI

 

 

 

 

Fatmir  Terziu

KUSURI
 

Edhe arsyeja i ka kusuret e veta. Mareshtë
që ngul gjilpërat majë më majë,
shprehjet e rëndomta filiza të shtrembër,
matullë prej kopshtit të përtharë,
e rëndomta kjo gjuhë e vdekur,
jeton vetëm për të përçarë.

Dëshirat në shtizën materike,
u vërtiten fëmijërisht hamendësive,
mendja zbrazet si gotë alkooli,
një gdhënjkë e vetme jashtë mundësive,
shkatërron menjëherë dhe atë që solli,
forca e lavdishme e perëndive.

Marxhë e ngatë i qepet bariut,
si markama resh në qiellin e pastër,
kështu ndodh me fatin e njeriut,
kur nuk i hap vetë sytë katër,
joarsyeja është dhimbja, vraga,
që të mban në ‘jetë’ me hatër.

Nganjëherë arsyeja frikëson,
e kundërta dhemb dhe mbyt,
nuk dilet lehtë pa gjuhën e përbashkët,
nga bataku ku vetveten e fut,
një turrë e thatë digjet me një ashkël,
kujdes arsyen, mos u ngut!

Të menduarit vërtet lodh,
është identitet dhe frymëmarje,
njeriu shekujve vërtet u rrop,
por jetës i dha bukur fort qasje,
se kusuri ishte, është edhe sot,
gur në qafë dhe jo varse.

Sqarim fjalësh shqip:
Mareshtë: vend ku rriten luleshtrydhet, 

apo edhe një vend me dendësi shkuresh.
Matullë: një tufë me zarzavate.
Materike: gurë i përzgjedhur.
Marxhë: një dele e dobët tufe.
Markama: peshqir i madh
(Për më shumë shih fjalorin shqip-anglisht të Oxfordit)