Raimonda Moisiu - DUA DIELL...DIELL DUA!

 

Raimonda Moisiu

 

DUA DIELL...DIELL DUA!

 

Ftohtësira ka pushtuar shpirtin tim, 

fluturon symbyllur nëpër trupin,që ngjet 

si shtëpija e boshatisur e qyqeve.

 

....Lëviz e vetmuar ,kam ftohtë , 

Si një harabel i mjerë mes dëborës 

Që nuk ndjen ngrohtësirë askund.

 

Me sytë e trishtuar të një murgeshe të re para altarit, 

vështroj qiellin, 

i kërkoj mëshirë, i lutem me zë 

me përgjërim 

-të më falë diellin.

 

Dua diell! 

Diell ! 

Diell dua, 

sic duan qëniet e gjalla ajër. 

Diell, 

që të më ngrohë, të më shpëtojë, 

të më ndricojë rrugën, për 

në kështjellën e dëshirave.

 

Diell, 

t'i japë shkëlqim, 

celësit të florinjtë, dhe 

sekreteve të natës. 

Diell, 

të heqë muret e ftohtë, 

që më rrethojnë mua 

një grua të vetmuar...!

 

Si një shpirt i vetmuar, kam filluar të kuptoj , 

hipokrizinë, falsitetin e kësaj bote. E di 

që 

nuk kam, për t'u ngrohur 

ndonjë ditë, 

asnjëherë, 

kurrë, 

më.

 

Sorrat janë xhveshur nga ndjenja e hapësirës, 

dhe me guakjet e tyre, prishin heshtjen ;guakje 

që të kujtojnë ëndërrat e ftohta, të frikshme 

si copëza të jetës...

 

Me këmbët në tokë iki rrugë e parrugë, 

shkel nëpër shkurre e gjëmba, 

shkel gurët e hedhur nga stuhia, 

e detit të trazuar, 

nën retë, 

që nxijnë, 

si sorrat. 

Më janë të huaj tashmë, 

krevati i argjentë i përkundur lehtë nga 

aroma e trupit.

 

Kam harruar, 

melodinë e ofshamave, 

dhe rrëshqitjen përtokë të 

bardhanës prej hëne 

të carcafëve.

 

Jam nisur të kërkoj një qiri, 

të më bëjë dritë, 

në burgun e ftohtë të qënies sime.

 

Flaka e tij të largojë terrin e heshtur, 

të largojë errësirën nga puset, në tunelin 

e pafund të stinës së 

dëshirave të mija....

 

Dëshiroj t'i marr erë qiririt ,që 

ndricon mbi një varr, mbi varrin 

e virgjërisë së rinisë time.....

 

Ndjej hapat e stinëve të jetës, 

me këpucë të rënda me gozhdë 

që vrapojnë mbi trupin tim të brishtë 

trupin e një 

gruaje të vetmuar.

 

Thërras erën të më sjellë një shpresë, 

kërkoj dikë t'i japë ngrohtësi,ëmbëlsi, 

këtij kopështi të vetmuar, me 

rrezet e ngrohta të diellit, që ngroh, 

kopështin e tij....

 

T'ia marr lulet e kopështit të tij 

t'i mbështet fort, 

në gjoksin tim, 

T'u jap të pijnë nga gjiri im.

 

Me zërin e dëshirave të ndezura, 

me sinfoninë e ujit që gurgullon, 

me dritën e qiririt mbi feminitetin e trëndafilit, 

të joshin botën e tik-takeve të zemrës, 

si elektrone të lira në tërë akacjen, 

e trupit tim....!

 

Unë jam si një akace e harruar,

që pret pranverën,për tu mbushur me lule.

Ndaj dua pak diell,

ndaj dua pak ngrohtësi. 

Të vallëzojmë nën tinguj seranatash, 

në zjarrminë e flakës së qiririt, 

duke bashkuar ngjyrën e syve...