Vjollca Tiku Pasku - TUNIKA E ARGJENDTË

Vjollca Tiku Pasku

TUNIKA E ARGJENDTË

Dashuri.
Kush nga pijet deh më shumë,
se pija e puthjes në buzën tënde?...
Cila rrymë rezonon më shumë,
se rryma e ndjenjës tënde?...
Cila nga përkëdheljet lëmon me butë,
se dora e horizontit mbi gjinjtë liqenorë të tu?...
Kush nga shpendët fluturon më lartë,
në akacien qiellore se sa spazma e dihatjes tënde?
Cila nga dritat e zambakëve refklekton më shumë,
se drita që lëshohet nga petalet e zemrës tënde.
Cili nga yjet në udhën e qumështit, flakërinë më shumë,
se ylli që ndodhet nën kërthizën tënde?...
Ti qan, e lotët e tua rrëshqasin në faqet e pranverës,
fikin dritën e Marsit, e reflektojnë akullin e Janarit.
Ti buzëqesh, e luan me topin e kuq të diellit,
e hedh përpjetë dhe e pret në dorë.
Ti udhëton largësive dhe kordelja e argjendtë,
bashkon dy gjysma hëna zemrash.
Ti këndon me zërin e vesës,
që thërret mëngjesin e bardhë.
Ti ngjitesh në harqe ylberi,
lindur nga ngjyra e zjarrit.
Ti përhumb ëmbëlsisht ,
në perlën brenda guaskës së qiellit,

Ti lumturohesh e ngjyen me blerim çdo filiz,
ku rreh tik -taku i gjelbër i jetës.
Ti je tunika e veshjes engjëllore,
ku tirret bashku i dritës në vegjen tokësore.
Ku lind ti lind një ëngjëll përjetësie,
dashuri...