Saturday, March 30, 2013
Kostaq Mizaku - VETMIA JOTE
Kostaq Mizaku
VETMIA JOTE
Vetmia jote dridhet në qerpikë
Pulitje e syrit brenda dot se mban
Sado të rrëzëllejë buzëqeshja
Një cipëz bryme rreth e rreth shpërndan
Në kopshtin ku shëtit, po troket dimri
Dhe myshqe veshin trungjet në veri
Ku- ku – në kukuvajka nëpër muzg
Përzien me një mjegull ngjyrë gri.
Dhe rri trishton pastaj si atëherë,
Në maj të jetës kur të gjitha shirat
I humbe një nga një gjer’sa u ktheve
Në një djerrinë rëre shkretëtirash
Por ndoshta nëpër degëzat që dridhen
Nga fëshfëritje e erës si vajtim
I ndjen tani të gjitha regëtimat
Që nuk i ndjeve kurrë të shpirtit tim
Po mua s’më ka mbetur kushedi
Për ty në vatër ende shumë zjarr,
Atë që kam, ta fal me gjithë shpirt
Ta zbutësh sadopak këtë acar.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment