Sunday, March 31, 2013
Alexandra Adami - SIMFONI KAMBANASH
Alexandra Adami
SIMFONI KAMBANASH
Qielli u hap, rrufeja trokiti,
me simfoni kambanash shiu zbriti,
nuk ishte shi, por ishin lot,
lotët e Zotit që qante sot...
Birin e tij gozhduan në shkop,
ca njerëz të egër edhe mizor.
Por ai s’foli nuk tha asnjë fjalë,
shpirtin e tij la të dal me ngadalë.
Jetën e tij e dha për të gjithë ne,
duroi dhimbje, ofendime gjer në re,
me lotët që rridhnin nga qielli si shi,
zoti tregoi dhimbjen e madhe të tij...
Saturday, March 30, 2013
Kostaq Mizaku - VETMIA JOTE
Kostaq Mizaku
VETMIA JOTE
Vetmia jote dridhet në qerpikë
Pulitje e syrit brenda dot se mban
Sado të rrëzëllejë buzëqeshja
Një cipëz bryme rreth e rreth shpërndan
Në kopshtin ku shëtit, po troket dimri
Dhe myshqe veshin trungjet në veri
Ku- ku – në kukuvajka nëpër muzg
Përzien me një mjegull ngjyrë gri.
Dhe rri trishton pastaj si atëherë,
Në maj të jetës kur të gjitha shirat
I humbe një nga një gjer’sa u ktheve
Në një djerrinë rëre shkretëtirash
Por ndoshta nëpër degëzat që dridhen
Nga fëshfëritje e erës si vajtim
I ndjen tani të gjitha regëtimat
Që nuk i ndjeve kurrë të shpirtit tim
Po mua s’më ka mbetur kushedi
Për ty në vatër ende shumë zjarr,
Atë që kam, ta fal me gjithë shpirt
Ta zbutësh sadopak këtë acar.
Friday, March 29, 2013
Makfire Cenolli - DRINI S'FLE AS ME PËRRALLË
Makfire Cenolli
DRINI S'FLE AS ME PËRRALLË
Kot përkund gjyshja Drinin,
nuk po fle as me përrallë,
mendon tek i lëmon buzët:
A mos dëshiron të pijë pak dhallë?
Një valë gjyshes seç i thotë:
Edhe dhalla bëhet prej Drinit,
kot acari shtrëngon dhëmbët,
s’e ngrin dot as gjatë dimrit.
Ninanana, vazhdon gjyshja,
por valët ngrenë tallazin
dhe sheqerkën e hedhin në tokë,
nuk heq Drini dot marazin.
Ulën, ngritën valë të tjera,
herë më lehtë, herë me tërbim
shpirti i tyre s’do qetësi,
sulën keq kur kanë zemërim.
Pastaj foli vetë Drini i Bardhë:
Nuk jam fëmijë, por jam plak,
mijëra vjet në këtë shtrat,
s’më ka lidhur nëna lulak.
Kot përkund gjyshja Drinin,
nuk po fle as me përrallë,
mendon tek i lëmon buzët:
A mos dëshiron të pijë pak dhallë?
Një valë gjyshes seç i thotë:
Edhe dhalla bëhet prej Drinit,
kot acari shtrëngon dhëmbët,
s’e ngrin dot as gjatë dimrit.
Ninanana, vazhdon gjyshja,
por valët ngrenë tallazin
dhe sheqerkën e hedhin në tokë,
nuk heq Drini dot marazin.
Ulën, ngritën valë të tjera,
herë më lehtë, herë me tërbim
shpirti i tyre s’do qetësi,
sulën keq kur kanë zemërim.
Pastaj foli vetë Drini i Bardhë:
Nuk jam fëmijë, por jam plak,
mijëra vjet në këtë shtrat,
s’më ka lidhur nëna lulak.
Thursday, March 28, 2013
Kaman Myftari - DY POEZI
Kaman Myftari
ERDHI PRANVERA
Erdhi pranvera më the duke buzëqeshur,
Sythat po çelin gjethet e lulet lulëzojnë nga çdo anë.
A nuk e ndjen aromën e tyre dehëse që përhapin,
Cicërrimat e zogjve që na ftojnë në lëndinat me bar?
Gjithçka është zgjuar nga gjumi dimëror i
marsit,
Kanë flakur tej veshjen gri e janë qëndisur plot ngjyra.
Ndër deje vlon vrullshëm gjaku e ndjenjat e shpirtit flasin,
Me gjuhën e "mëkatit" që u mësoi dashuria.
Një tufë me lule më solle bashkë me pranverën,
Më zgjove nga ëndrra që gjithë dimrin kam parë,
Në fytyrën tënde pashë sharmin, shkëlqimin e diellit,
Buzëqeshjen e ëmbël të më të bukurës pranverë pashë.
Kanë flakur tej veshjen gri e janë qëndisur plot ngjyra.
Ndër deje vlon vrullshëm gjaku e ndjenjat e shpirtit flasin,
Me gjuhën e "mëkatit" që u mësoi dashuria.
Një tufë me lule më solle bashkë me pranverën,
Më zgjove nga ëndrra që gjithë dimrin kam parë,
Në fytyrën tënde pashë sharmin, shkëlqimin e diellit,
Buzëqeshjen e ëmbël të më të bukurës pranverë pashë.
T'u luta për një puthje që të ëmbëlsoja
shpirtin
Por buzagaz më the:- Unë kurrë nuk e dhuroj puthjen e parë,
Nëse do të shijosh ëmbëlsinë time, eja butësisht ma rrëmbe,
Pas saj, të tjerat do të ëmbëlsojnë si hojet me mjaltë;
Por buzagaz më the:- Unë kurrë nuk e dhuroj puthjen e parë,
Nëse do të shijosh ëmbëlsinë time, eja butësisht ma rrëmbe,
Pas saj, të tjerat do të ëmbëlsojnë si hojet me mjaltë;
Të pres,.... eja si "kusar" i
stërvitur, rrëmbyes zemrash,
M'a shtrëngo fort gjoksin që gati më shpërthen si vullkan,
M'a puth ëmbëlsisht gushën që ka aromën e luleve
Dhe shijo puthjet e ëmbla të pranverës më të bukur që ke pranë.
M'a shtrëngo fort gjoksin që gati më shpërthen si vullkan,
M'a puth ëmbëlsisht gushën që ka aromën e luleve
Dhe shijo puthjet e ëmbla të pranverës më të bukur që ke pranë.
TI JE MË I BUKURI OAZ
Ti je si një oaz i bukur në mes të
shkretëtirës,
Një bukuri që unë përjetë do ta ruaj në shpirt,
Ti si rrezja e diellit mëngjesor më fale frymëzimin,
Portretin tënd të bukur si "skulptor" ta qendis.
Një bukuri që unë përjetë do ta ruaj në shpirt,
Ti si rrezja e diellit mëngjesor më fale frymëzimin,
Portretin tënd të bukur si "skulptor" ta qendis.
Ashtu si e ndjeva në thellësinë e shpirtit
tim,
Portretin tënd me ndjenjë e pikturova,
Gërmova thellë në oazet e tëndes bukuri,
Të gjeja burimet e tua plot me mjaltë t'i shijoja.
Portretin tënd me ndjenjë e pikturova,
Gërmova thellë në oazet e tëndes bukuri,
Të gjeja burimet e tua plot me mjaltë t'i shijoja.
Piva sa u ngopa, por përsëri mbeta i etur,
Nga ato burime mjalti që kurrë nuk shterojnë,
Përsëri do të kthehem të shuaj etjen e paepur,
Ëmbësinë dhe aromën tënde me endje të shijoj.
Nga ato burime mjalti që kurrë nuk shterojnë,
Përsëri do të kthehem të shuaj etjen e paepur,
Ëmbësinë dhe aromën tënde me endje të shijoj.
Të puth buzën që kuqëlon si karafil i lagur
vese,
Gushën e bardhë si bora, të butë si mëndafsh,
Të përkëdhel flokët e artë si një ujëvarë pranvere,
Si fëmijë të pi gjiret e tua të bardha si hojet me mjaltë.
Gushën e bardhë si bora, të butë si mëndafsh,
Të përkëdhel flokët e artë si një ujëvarë pranvere,
Si fëmijë të pi gjiret e tua të bardha si hojet me mjaltë.
Të dehem me ëmbëlsinë dhe aromën tënde
trëndafil,
Trupin të ta qëndis me duar e me buzën ndezur zjarr,
Të digjem në llavën e vullkanit që përherë ndezur rri,
Të tretem si qiriu mbi trupin tënd të mëndafshtë.
Trupin të ta qëndis me duar e me buzën ndezur zjarr,
Të digjem në llavën e vullkanit që përherë ndezur rri,
Të tretem si qiriu mbi trupin tënd të mëndafshtë.
Vullnet Mato - TI HYRE BRENDA MEJE
Vullnet Mato
TI HYRE
BRENDA MEJE
Ti ishe një
trëndafil,
që sapo të
mora erë,
hyre brenda
gjoksit tim
bashkë me
oksigjenin.
Lëshove
rrënjë e degë
nëpër inde
deri thellë,
dhe filluan
në brendësi
boçe
trëndafili të çelin...
Aroma më
shpërtheu
nga të
gjitha poret,
dhe u mbush
shtëpia
me të
trëndafilit erëmim.
Më thanë të
afërmit,
Ç’ke që
parfumohesh,
sikur je
femër që shkon
për çdo ditë
në takim?...
Më pas nëpër
rrugët
dhe oborret
e lagjes,
aroma e
trëndafilit
shkoi derë
më derë.
Më shihnin
përqark
me habitje
ziliqare,
sidomos
lulet e saksive
që nuk
kishin erë.
Provova
rrënjët e tua
të shkul nga
vetja ime,
të drejtoj
vështrimet
që më
shihnin vëngër.
Por ndjeva
dhimbje
të forta me
sëmbime,
gjembat më
shpuan
nga koka te
këmbët...
S’mund të të
shkulja,
kurrsesi nga
trupi im,
se ti e
gjitha përbrenda
më kishe
mbirë!...
Atëherë
shikimet i lashë
të pëlcisnin
me gjëmim,
përderisa me
aromën tënde
ndjehesha
fare mirë!...
Subscribe to:
Posts (Atom)