Eh, si m’u shkund sot zemra në gjoks,
kur kalova te rrugica me porta pullazi,
ku para shumë vitesh, të kohës paradoks,
prisja të dilte zogëza natën nga kafazi!...
Lagjia e heshtur bënte gjumin e lashtë,
teksa djalëria ime përgjonte me sytë xixa,
mos ndonjë qen, a pijanec i mbetur jashtë,
trembte zogëzën të dilte tinëz te rrugica...
Kur çelte derën lehtas ajo pendëshkruar,
Hëna dhe yjet në qiell shuheshin tufa-tufa.
Filloja të ndizja me gishtërinj të përvëluar,
gjoksin e saj me dy kërpudha eshke të buta.
Pastaj të përpirë nga zjarri i flakëruar,
dyndeshim në këmbë me nxitim e ngutje...
O perëndi, ç’ishte ai kafshërim i tërbuar,
sikur muri i portës duhej shtyrë më tutje?!...
Eh, sa fort ma shkundi zemrën në gjoks,
kujtimi i asaj zogëze me kërpudha marazi!...
Kur kalova padashur, krejt rastësisht sot,
te ajo rrugicë e ngushtë me porta pullazi...
No comments:
Post a Comment