Qazim Muska - TË THASHË

Qazim Muska

TË THASHË

Të thashë,-mos i fry zjarrit të fikur,
Prushit të vjetër,të ftohur disi
Se ndodh të ketë mbetur ndonjë shkëndijë
Mbuluar me hirin. Dhe pak marrezi.

Nga hiri pastaj ringrihem Feniks,
Ringjallem dhe futem brënda në sy.
Të them,-jam flaka që ndeze në zemër!
Të them,-jam fortuna që erdha për ty!

Të bëj të dridhen buzët piranja,
Dhe shpirti bohem mos gjejë qetësi,
Të thashë,-mos eja në yjet e largëta,
Se ndodh të pikojnë dhimbshëm dashuri.

Por, erdhe, mes detit dhe qiellit, sirenë
Gjëmove dhe humbe në veshët e mi,
Mëkove besimin, me gji, si ulkonjë,
E s’pyete për plagët që merrnim të dy!