Raimonda Moisiu - NATA E SHËN SHPIRTIT TIM

Raimonda Moisiu

NATA E SHËN SHPIRTIT TIM

Mezi pres natën e Shën Valentinit,

atë natë që ka aq orë, sa netët e shkurtit,

por unë dëshiroj të mos mbarojë kurrë,

duke harruar edhe lindjen e diellit!

Atë,

natën e Shën Valentinit,

të vetmen natë në netët e mia,

natën e Shën Shpirtit tim.

Unë dua të më mbërthejnë prangat e ledhatimeve,

dhe përskuqja e puthjeve të nxehta,

si trëndafilat e Shën Valentinit.

Mezi pres agoninë e puthjeve, 

të magjepsura nga nxehtësia e tyre,

të shkrijnë acarin e shkurtit.

Mezi pres të marrësh peng përhumbjen e syve të mi,

ndriçimin e tyre të qelqtë e të gjelbër,

si blerimi në pranverë,

t’i japë dritë errësirës.

Të zbukurojmë bardhësinë e çarçafëve,

me aromën e kurorës së shpërthimit

t’u japë frymë trëndafilave të ndezur,

në kopshtin tim.

Jashtë bien qiparisët e flokëve të borës,

si nostalgjia e syve të qelqtë,

atë pranverë të parë, teksa çelje lulet e përgjumura,

në livadhin e mermertë si bora.

Mezi pres të ngrohim me frymën e ofshamave,

qiparisët dhe

t’i tretim në shtratin e virgjër të dëshirave,

kur hëna zbret në dritare e na shikon.

Mezi pres strehën e hajthshme të duarve tua,

në mashtrimin e brishtë të trëndafilave të bardhë,

që lulëzojnë në zjarrminë dehëse,

nën hutimin e diellit të mëngjesit,

nën fëshfëritjen e gjetheve ledhatuese,

që unë i dua kaq shumë,

jo vetëm në një natë me Shën Valentin,

por dhe në  natën  e Shën Shpirtit tim.