Vjollca Tiku Pasku
PERËNDIMI I NJË MJERIMI
Lypësi
ulur pranë një tezge rruge,
kokën kish
përkulur si gjethe e rrëzuar.
Përzhitja e diellit dhe
fshikja e të ftohtit,
mbi
fytyrën e tij, kishin vragosur luspa rudhash
me kamxhikët
e kohës
që
godasin tokën e kalbur e lëne pështymat e zisë.
Nga sytë e pafat i
rrokulliseshin ortekë lotësh,
që përpiheshin nga eshtrat e
ftohta të tokës.
Një kupë
e zhyer qëndron përpara,
si një
pus i shpuar, që pret një tringëllimë,
për
të shtyrë më tej një thërrime jetë.
Sy mëshirues
kalimtaresh lëshojnë ankthin... tring !...
që kupa të vazhdojë të pijë
iluzionin e fatit.
Një vakum mbytës i
pluhurit të këpucëve rrugëtare,
konservohet në kupën thithëse lëmoshare.
Nata
vjen si një kulaç çerjepi i zi.
Tehu
i errësirës së ftohtë e pret në feta
dhe ato shpërndahen në
thërrime të akullta, si zaje,
për
të mbytur çdo grimcë sferike avulli të ngrohtë.
Korja
e
qiellit mbuluar nga majaja e zezë e reve
dukej si barku
i errësirës pa kufizim.
Tashmë në
trupin e tij çdo gjë është ftohur, nuk lëviz.
Në dritën e hirtë
të agut të shkretë
një qen merr kupën nëpër
dhëmbë .
Ndërsa shtatorja
e zheleve mbulohet
në llurbën e ftohtë të dheut
.
Fija e fatit
mbylli kyçin e një jete,
që vetëm zogjtë zunë
ta qajnë ligjërisht…
Engjëjt e qiellit hapën
portën e premtuar …
No comments:
Post a Comment