Qazim Muska - IKJA QË MË RRËNON

Qazim Muska

IKJA QË MË RRËNON

          (Për shokët e mi)

  

Pse ikët ashtu?!

Si në një lojë symbyllazi

Vrapuat dhe u fshehët s’di se ku

Në caqe të largëta,të huaja

Në shtegëtimin tuaj të pakthim

Dhe më latë këtu mua

Shtërgun e fundit të një arratie të pasosur

Me lëmshin e zjarrtë të mallit në duar

Që fijet e largëta

Ia mbledh cdo ditë.

Unë, strummbullari i vetem

Në një savanë përhumbjeje pa fund.

 Si ikët ashtu?!

Si një karvan i shprishur në shkretëtirë

Pa lënë asnjë gjurmë,

Asnjë shënjë rikthimi diku.

Në udhët e mykëta të riardhjes

Hija e vakët e dritëshpresës

Fanitet përditë.

Dhe përditë në boshllëkun e vetëvetes

Humbas peshën time

Rrethuar akullt

Nga një erozion tinëzisht diskret

Që m’i rrëzon fjalët si gjethet në vjeshtën e vonë

Pa u ndjerë,

M’i mpin buzëqeshjet si murlan,

M’a plogështon vrullin

M’a lodh mendimin si një ka të moçëm.

Si një brejtës i vogël, i pandjerë

Më rrënon përditë nga pak

Ngrehinën e shpirtit

Në të cilën emra fantazmë

Kryqëzohen korridoreve të trishtë

Si lakuriqë nate të çoroditur.

Ikët.

Atje,

 Në oazfoletë tuaja të largëta,

Brishtësisht të qelqëta,

Keni lidhur te pragu në formë fiongo

Fillin e kohës

Si mbi një kolipostë pa adresë

Harruar në vite.

Strukur në to, si guralecë të vegjël, të ngurtë,

 Copëza kujtimesh

Pluhurosur dhe zverdhur si  mall shekullor.

  

Dhe midis;

 Një kanion  i thellë, eterik

Që mban tendosur shpirtarat e përtharë;

 Bishtaja varur në tel të sertë të pezmatimit,

Të atij pezmatimi që na shtyp si një morsë e padukshme

Andej dhe këtej.

Ikët … 

Dhe mbetem

Pulëbardha të mjera

Nën mërmërima përshpirtjesh të zymta

Të një meshe që ende s’ka mbaruar…