Aleksandra Adami
(Nxënëse emigrante)
E NGRIRË SI AKULLI
Dielli buzëqesh, njerëzia gëzon,
pranvera në rrugët e lulëzuara i fton,
por në një qoshe, diku e strukur
rri një çupë, nga njerëzit e zhdukur.
Ej, erdhi pranvera, vrapo si shoqet e tjera,
hap dritaret e zemrës, lere të fryj era!...
Por si e ngrirë në akull, ajo nuk lëviz,
sikur brenda saj, ka vdekur çdo qelizë.
Nuk mundet të shohë, as të dëgjojë,
se bota njerëzore me vdekje e dënojë.
Ajo ka vdekur edhe pse është gjallë
për jetën njerëzore nuk ndien më mall.
E vratë ju, që vetëm qeshni pas shpine,
si sorra të egra që i rrëmbeni ëndërrimet,
ju që është pak t’ju them keni zemër katile,
ju që bëni akull çdo shpresë, të asaj jetimje....
Dielli buzëqesh, njerëzia gëzon,
pranvera në rrugët e lulëzuara i fton,
por në një qoshe, diku e strukur
rri një çupë, nga njerëzit e zhdukur.
Ej, erdhi pranvera, vrapo si shoqet e tjera,
hap dritaret e zemrës, lere të fryj era!...
Por si e ngrirë në akull, ajo nuk lëviz,
sikur brenda saj, ka vdekur çdo qelizë.
Nuk mundet të shohë, as të dëgjojë,
se bota njerëzore me vdekje e dënojë.
Ajo ka vdekur edhe pse është gjallë
për jetën njerëzore nuk ndien më mall.
E vratë ju, që vetëm qeshni pas shpine,
si sorra të egra që i rrëmbeni ëndërrimet,
ju që është pak t’ju them keni zemër katile,
ju që bëni akull çdo shpresë, të asaj jetimje....
No comments:
Post a Comment