Fatbardha M. Xhani - FEMËRORE... FRYMËRORE...

Fatbardha M. Xhani

FEMËRORE... FRYMËRORE...

Behem lot prej mallit tënd
Prej mungesës gdhihem zgjuar
Pastaj mbetem krejt pa mend
Frikem mos më ke harruar...

Dhe kur gjumi pak me merr
Them do zgjohem ta kujtoj
Ndoshta te ik neper terr
Lehtë ta puth edhe ta zgjoj...

Se është bukur ky harrim
Ky vegim nga bota fshehur
Më sjell tmerr e ngazëllim
Herë e vdekur herë e dehur...

Ziko Kapurani - LUTJA E NJE QENI TE LIDHUR

Ziko Kapurani

LUTJA  E  NJE  QENI  TE  LIDHUR

Me hiq zinxhirin nga qafa, zotëri!
Te lepifsha ku kush s'te ka lëpire!
Lerme te shkundem i lagur nen shi,
Te loz me deboren ndaj te gdhirë.

Lerme te hedh nje vrap permbi re,
Me te lehur te zgjoj shpate dhe yje
Mbi shkurrishte nje kembe te ngre,
Gjethet t'i permjer, deget e tundjet.

Lerme te ndjej dhimbjen e gjembit,
Gazin me bucen nje cast nen ledh
Te di te ndeshem dhembë- dhëmbit,
Me ulerima malli henezat  të pres.

Lerme te thith liri, ajer e qiell, imzot,
Ndryshe buken tende merre prapa!
Zinxhirin nje cast do shqyej me thonj 
Dhe nje të pëgere do të ta lë, të fala.

Aleksandra Adami - NGA BALLKONI

Aleksandra Adami

NGA BALLKONI

O, - më thirri, -Të dua!...
Cilën, - i thashë, - mua?!
E, - më tha, - ty moj,dreq!
Unë perden zura të heq.

Dil,- më tha, -të të shoh!
Pas xhamit unë, ia bëra,"jo!"
Djali me pa me zemërim,
Unë i hodha nje qerpik
nga syri im.

Ç'ke, me tha, që me shpon?
Unë hop, kërceva në ballkon...
Do bie, i thashë, po kujdes!
Ai krahët hapi të me pres...

Mos, më thirri, u çmende ?!
E, i thashë, si dashuria tënde...
Po do biesh, më tha, moj dreq!
Unë qeshja më keq...

Haxhi Dikolli - HARAÇI I DASHURISË

Haxhi Dikolli

HARAÇI I DASHURISË

Ç’u dashuruan në kaq vite
në qenë miliona a më shumë
nga të mbuluarit me gjethe
gjer tek ata, që mbajn kostum

Në tërë këto miliona çifte
e në kaq shumë të dashuruar
ata që ende janë në pritje
po dhe ata që janë “harruar”

S’tregojnë kurrë çkanë paguar
kosto e haraç, për dashurinë
të djegurit që s’janë shëruar
sërish me plagë të reja vijnë

Vullnet Mato - GJUHA PA FRENA E LAGJES SIME

Vullnet Mato

GJUHA PA FRENA E LAGJES SIME

Lagjja ime rome me këngë e valle ritmike,
ka dhe gjuhë të shkathët e të pasur me spica.
Femra për gjoksin e saj merr lëvdatën tipike:
“Sa të bukur e paske mi, të raftë ujku në cica!”

Burrat lakmojnë me oreks bukurinë zezake:
“O mi të hangsha lapën e syrit për meze!
Eja mi rrospi, të puth nji herë lala në faqe,
se me zjarr furrnalte trupin ma ndeze! “

Gratë ia shprehin xhelozinë njëra-tjetrës,
me sharje ku burrat e tyre falin dhuratë:
“O mi të shtriftë burri im ke pragu i derës,
moj by...tenxhere me llapën sa një lopatë!

Pijanecët e dehur ngacmohen pas darke:
“Ku je, mre barkalec nandë muajsh me barrë,
që ke përla tanë fuçitë e birrave në mejhane,
dhe ke hang mish macesh të pjekme në zgarë”.

Djemtë u hedhin romuze vajzave çokollatë:
“Eja, mi goce, bajmë qejf sonte për voni,
mos e ço atë derr trupi haram përnatë,
tuj ba naze, sikur je e bija e Klintonit!...

Kjo gjuhë pa frena dhe pa hunj në gardh,
që i fluturon batutat në lagje si lakuriq nate,
më bën të ndjehem rom me lëkurë të bardhë,
dhe të hap sy e vesh, për qyfyret në pallate...

Fatmir Terziu - DHEAMË

Fatmir Terziu

DHEAMË

Nëse jeta është mes qiellit dhe tokës
nëse ajo ushqehet nga uji,
pena është vetëm një mashë e kësaj jete.
Nëse qielli është hapësira,
deti plotësia,
çfarë janë vallë duart e mia?
Rrugëtim i rrufesë në këtë kënd
që digjet në shkretëtirën e zemrës
fjalë dinake që shemb
si shpagimi i egër i erës.
Në këtë lidhje kërkoj mes shkrimit,
dritën dhe tempin e zgjimit
dhe ndërtoj diagramën Dheamë
përtej çdo çmimi.
E kam një ide, të rendazgjuar.
Shkundur nga udha e gjatë e fjalës
të rihapë agimet e katër stinëve
që rrjedha e vrullshme e lumit të jetës
ka skërmitur tek gjithshka
në tokë e në qiell
nën dhe e nën ujë
e të them me gojët plot
thjesht pa zhurmë, pa bujë
u begatua kjo Tokë!
Male, fusha, liqene dhe dy dete
struken thellë kësaj ideje
diku shpotisin, diku thumbojnë me vete
secili pos një mideje.
Në këtë orë truri hyn
përsëri në udhëtimet e largëta.
Trupi ka marë lejen e përkohshme:
Është vonë. Nata
me hiramin e saj gri
pështjell edhe idenë time
të kafshuar prej trishtimit.
Kalëroja si një kalorës i papamë
në 28 mijë kilometra katrorë Dheamë.

Vangjush Ziko - MË JEPNI...

Vangjush Ziko

MË JEPNI...

Më jepni një gur të skalitur,

të ngre buzë lumit një qytet.

Më jepni një yll të ndritur,

Kashtën e Kumtrit ta zbres

si koshere të roitur.

Më jepni një fjalë të përmalluar,

t' ju shkruaj poemen

e shpirtit të mërguar.

Më jepni një pikë qumështi

nga legjenda e murosjes

t' ju ngre urën e besës.

Më jepni brinjën

e një trimi të varrosur,

T' ju bëj kyçin e përjetshëm

të fortesës...

Vetëm mos më jepni

një premtim që ndryshket,

se të tëra përmbysen.