Monday, February 13, 2012

Fatmir Terziu - PAK IKJE NË 14 SHKURT




Fatmir Terziu

PA EMËR

Nuk kisha arsye të kisha të dashurën time pranë
Gjinj të gjëmbët më sollën mbrëmë ëndrrat.

Asnjë dashnore s’kishte arsye të ishte aq pranë,
Aty ku era pikturonte me frymë;
Dhe shkundadegët ndërtonin tempuj dashurie, brenda aortës
Për të zgjuar ardhjen e ndjeshme.

Nuk duheshin çarçafë të bardhë, të hekurosur
As mobilje të shtrenjta s’kisha ç’ti doja
Në tabakanë e ëndrrës time përhumbja,
Kishte qetësuar deri në themel lagjen trupore...

Mure pa korniza. Pa portrete të varura në gozhdë,
Vetëm lakuriqësi tej e mbanë odës kuadrat
Filiza të njoma verdhoshe në mes
Ngarë në atë korije pa fener.

Në qoshin e zi skëterrë të ëndrrës
Memecëria kish bërë pronën e vet.
Shkulandreqës tërbues në përpëlitje e sipër
Diku një tufë trëdafilësh shpërndarë pa vlerë.

Erë që ngulmonte në qetësinë time
Piktore e stisur e dashurisë
Me pjesën e mbytur të fytyrës
Kërkonte të rivizatonte të bërën pis...

PAK IKJE NË 14 SHKURT

Në kopshtin e komshiut
dy qenër trazonin dheun me këmbët e tyre,
me qenëlehje, tipike të asaj stine
gati qenore,
me qepje të pashkulshme
ashtu sipas modës së tyre.

Përreth gardhit,
kishte vetëm ferra dhe qepë të njoma
të vetmet prodhime që pushtonin gjysmën e vitit,
deri në ardhjen e tepruar të shirave.

Në vend të luleve,
pluskonin e harbonin manaferra
që ushqenin pjesën tjetër shtazore.

Ciklonin sytë shtazorët në ikjen kuqaloshe
memorandum marrëveshjesh me atë kënd
duke lënë pas vetëm glasat.

Aty mungonin vetëm komshinjtë
të paktën atë natë të vonë dimri
kishin marrë me qira Kopshtin e Edenit,
për të bekuar ikjen e qenve.

Në atë kopësht
ikja ishte modë
ardhja e qenve nuk bënte çudi.

Dhe ndihej aq afër lehja e tyre
Atë natë kur qentë bënë zullum trëndafilët
Të vetmit e paikur të 14 Shkurtit.

LAKURIQËSIA

Ja mjafton edhe kaq. Kaq dhe pikë.
Puthja iku bashkë me puthjen
buzët, sytë dhe vetë shqisat u harruan.
Puthja? Ngjizja e buzëve kishte vdekur?!!!
Një moçal i qelbur përtej dritares
që kishte prodhuar qymyrin e atyre viteve.

Paqja kishte marrë udhën e saj
këllqe të përthyera nën rrogoz,
parada e perdeve të najlonta
që luanin me hënën kukamçefti, në mes të natës,
një vazo me bishta cigaresh në dysheme...
Ja, pra kaq e kishte puthja!

Lulet në vazo kishin kohë që ngrinin kokat,
për të retushuar atë paqe të ngratë
diku në mes të dhomës lakuriqësia
me orën lavjerrës nënshkruante kontratë. 

No comments:

Post a Comment