Vullnet Mato - ÇAST I PAHARRUAR ME NËNËN

Vullnet Mato

ÇAST I PAHARRUAR ME NËNËN
 
O zot, si nuk e harroj dot atë çast me nënën,
kur shtypja në makinë shkronjat me radhë.
Ajo ulur pranë tryezës, ndiqte me sy gërmën,
që linte trokitja e tastierës në letrën e bardhë! 

Ç’i ke gjithë ato fjalë që shkruan, more bir?...
Fjalë për botën dhe për veten time, moj nënë!
Nëna psherëtiu me kryet mbështetur te supi im
dhe troku i gërmave sytë në dremitje ia kish vënë.

Kur mbarova me makinën, nëna u zgjua befas,
fërkoi sytë që i qenë mbyllur krejt pa kuptuar
dhe sikur po kërkonte ndjesë, më pyeti lehtas:
Mbarove, o bir, fjalët që kishe për të shkruar?

Kam lënë vetëm një fjalë, moj e shtrenjta ime!
Ç’është ajo fjalë që s’e shkrove, nxitoi të pyesë?
Fjalën e parë që të belbëzova ty, kur më linde,
kam lënë ta shkruaj dhe të fundit, para se të vdes...

Ajo më puthi dhe në gjoks më fërkoi zemrën:
Ti s’ke për të vdekur derisa të jem unë gjallë!...
O, zot si nuk e harroj dot atë çast me nënën,
por sa herë shkruaj, e kujtoj me më tepër mall!...