Raimonda Moisiu - BORË NË “PARKUN E DASHURISE”

Raimonda Moisiu

BORË NË “PARKUN E DASHURISE”

Parku Elizabet me borë eshte mbuluar,
Pemet me bore te bardhe si shpirti jane renduar,
Dhe dielli qe nga rete nxjerr syçken si nje sisë,
Ne Parkun Elizabet, parkun e dashurisë.
.-.
Te gjuaj me bore ne shpine, ne bark, në gushë,
Ti si nje re debore vervitesh te me puthesh,
Qeshim e shterngohemi nje trup permbi bore,
Ne Parkun Elizabet, kjo bore si akullor’….
.-.
Elizabeta, vall’, kush te kete qene, s’e di,
Me siguri eshte plakur a ka vdekur tani,
Kushdi sa te ka dashur, dikush Elizabetë…
Me shpirt, me cfar' ka pasur, ne kete e ate jetë…

Te dhuroi kete park me mire se sa para,
Te vijne vec dashnore, -dashnori tha,
Dhe deshi vec nje puthje, vec nje, atje…në buze,
Dhe te ka pare ne sy, si te shihte vete nje Muze….
***
Veç me ty e me boren dua te luaj sot,
Dhe te bej dashuri, asgje tjeter ne bote,
Vetem me ty…me ty…me ty…qe te dua sa jeta,
Le te jete deshmitare kjo bore ..dhe Elizabeta!

Dhe dielli qe nga reja nxorri syçken si nje sisë,
...Ne Parkun Elizabet.... Parku i dashurise…

*Parku Elisabet, pranë shtepise sime,

i cili ka nje bukuri madheshtore eshte mbuluar me borë!