Lumo Kolleshi - LIRIKË

Lumo Kolleshi

LIRIKË 

 

Pas çdo sekonde e minute koha bënte tradhti.
Ma rrëmbente si hajdute atë shikim plot dëlirësi,
Syte e tu dhe buzeqeshjen te skalitur bukurisht,
Thelle ne zemër i strehova paqesisht e lumturisht.
Duke ikur me nje puthje ne faqet si trendafil
Buza merrte plage e lule dhe këngë për një bilbil.

Si me ike pa një fjale ?

Ti me ike pa me folur,kaq shpejt vjeshte u bene kujtimet?
Une e di se ç’jane plagët,oh,fort mire i di lëndimet.
Falme nëse fjala ime s’ka ardhur me krahë pëllumbi,
Kthema mbrapa skifterisht dhe qëllomë me copa plumbi.

Etyd pas dushit

Pas derës me qelqe avull avulluar
Do prisja te dilje bukur zbukuruar
Cipezen e holle ta hiqja ngadale,
Buzen e purpurte ta haja te gjalle.
Me nje thithje foshnje ta rrëmbeja gjirin
E sakaq ta flakja ne qiej peshqirin.
Pa po kur ta flakja,te trembeshin rete
Te humbisnim bashke qiejve te mistertë.

Mëritë e dashurisë

Një fjalë ti, një tjetër unë,
Në dhomë heshtje pas kësaj.
Për hiçmosgjë duket u zumë,
Të dy kishim e s’kishim faj

Ti u bëre re e sertë
Në një qiell më tej se gri
Edhe unë u bëra vjeshtë,
Por jo dimër, kurrsesi.

Pas pak e trembur u fik drita
Kur na shikonte ashtu të zënë,
Vjedhur në terr çarçafin ngrita,
Asgjë pa prekur, asgjë pa thënë.

Dhe ishim pranë, oh, sa pranë,
Det edhe breg, valë dhe shkëmb;
Inatet si statujat ranë,
Paqja e shtrenjtë prapë u përkëmb.

U dashkan zënkat ndonjëherë,
Ku s’hyn gjykatësi, drejtësia.
Mëritë e krevatit ndoshta vlejnë,
Aq sa vlen në jetë dhe dashuria