Kristaq Turtulli - POEMTH PËR LËVIZJEN

Kristaq Turtulli

 

              

           POEMTH  PËR  LËVIZJEN

                                    Shpupurite flokët dhe më the:

                        Sot, nuk mund të fle.

                        Është marramendëse kjo lëvizje.

                        Ke të drejtë.

                        As unë nuk mund të fle.

                        Pëshpërite:

                        Ndalemi një copë herë,

                        Mbushemi me frymë.

                        Nuk e shihni!

                        Në krah të majtë plakushi diell lëvizi.

                        Me siklet shkopsiti pelerinën e llavës, e flaku në hapësirë.

                        Të nxehtë ka, temperaturë të lartë.

                        Prej pluhurizimit të kometave, shpërbërjes së planetëve.

                        Thithjes, lëvizjeve marramendëse

                        Dhe xhelozisë së sistemeve të tjerë diellorë.

                        I fton për duel, u hedh dorashkën e flakëve...

                        Nuk e sheh, s’ka qetësi hëna.

                        Si mace kobashe kacavirret nëpër në qiell.

                        Shiko si i shkëndijojnë sytë.

                        Nuk ka qime dhe fanellë

                        Të mbulojë kocka dhe kokalla.

Është lakuriqe.

Iu ronitën, i mbetën cepave të yjeve

Dhe ortekëve të asteroideve.

Kur donte të rrëmbente lëndë dhe dritë prej tyre.

Prandaj vidhet ditën dhe del me natë...

Dëgjon si merr frymë, si dridhet, si lëviz, si shtrihet qyteti?

                        I pangopur, përpin fusha, pyje të lashta.

Nuk ka kohë të fshijë sytë,

                        E lëbyrura prej dritës së fortë.

                        Nuk mundet të flejë si kafshë,

Në tokën e shpirtrave

Të shtrojë çarçafë dhe batanije.

Djalli shpesh herë bëhet i metaltë,

Me brirë shtyn lumenjtë e makinave,

                        Nxit trurin e çmendur të qiellgërvishtësve.

Dhe argëtohet me marrinë dhe pangopësinë e njerëzve...

Shihe. Qyteti nuk mundet më,

Të mbajë si dikur pizhame dhe benevrekë.

                        Papion dhe kostum dopiopetë.

Është bërë përbindësh i hekurtë.

S’ ka më gjumë.

                        E d, as unë dhe ti nuk kemi gjumë.

Por më lër të prehem një copë herë.

Ti më the:

Të kujtohet libri me poezi të: “Valles së yjeve”,

Të plakut të vjetër me kone?

U zverdh, u harrua mbi komodinë.

S’ka më valle të tilla, as yje.

Plaku i vjetër i fshehu me merak nën vete.

Vazhdon më thua, vërtet nuk ka më,

Koncerte me  Bethoven dhe Moxartë!

                        I them, nuk ka.

Nudizmi dhe mania është më komode në këtë jetë.

Enigmatike shtrihet nesërmja.

                        Vendos  duart mbi gjunjë dhe më pëshpërit e trishtuar:

Nuk mund të fle...

Ju  lutem më jepni orën e zanave,

Fëshfërimën e pyjeve.

Zemrën e kreshnikëve,

Tik-takun përgjues të ëndrrave.

Tingujt e ëmbël të kitarave.

Dhe një lule ku është fshehur një puthje.

Përsëri më thua, përse nuk mund të fle...

Zëri i nënës është bërë erë dhe vërtitet skajeve.

Zhurmat, marrëzitë dhe dashuritë,

                        Strukur janë në qenien time.

                        Pëshpëritin, flasin në të njëjtën kohë, gëlojnë,

Të fle s' më lënë.

                        Dua ti them, e di, dhe unë, bares si somnambul në memorie,

                        Njëlloj sikur endem nëpër labirinte dhe monopate.

Atje nuk ka zgjidhje.

Jam i lidhur, humbas brenda tyre.

Mbi to është ndehur pëlhura e lashtë e legjendave.

Eja më zgjidh po munde.

     

                        Nuk më zgjidhe, por më vure kryet mbi supe,

Pëshpërite: Lëvizje të çmendura, ikni, na lini të flemë.

A mund të fle në lidhje!

Nuk ka gjumë...

Tre orë, 

                        njëqind e tetëdhjetë minuta,

                        pezull qëndrojnë,

                        si kopsa te bronzta në kapotën e ditës sime.

                        Sigurisht katër bileta shumë pak janë,

                        Të përshkosh autostradat e gjëra,

                        Për të shkuar dhe ardhur nga puna.

                        Më thua, pa ngjyrime, më mirë që nuk ka gjumë.

Është germa e parë mbi një libër të brymtë.

Se sheh, shtyj turmën me bërryla,

                        Të hap ty rrugë,

Qenka vërtet shumë vapë.

                        Përsëri më thua, dielli nuk ka kohë të fshijë sytë.

Është në duel me diejt e tjerë.

Humbas në rrëmujë.

                        Shtyhu tutje. Pranë meje tualet të rëndë bën 

një prostitutë.

                        Dhe më shkel synë.

        Indiferentizmi ha hamburger dhe flak 

        përdhe thërrime.

                        Dua ti them më lërë rehat me të.

        Dhe...Mos më lër të ngatërrohem me të tjerët 

        dhe me vete,

                        Prit të thërres taksinë.

                        Në vend të hyj atje,

                        Shkel në togun me gjethe vjeshte.

       Nuk mund të fle...

       Eja shkojmë te pragu i metrosë,

                        Lypsari Joe veshur me fustanellë hije,

                        i bie kitarës së thinjave

                        prej shpellës tinguj pikojnë,

                        lot fëmije,

       dhe thërret merrni prej meje çaste çmendurie.

                        Gjarpërinjtë trena shkasin mbi shina,

                        Në shpinën e fushës të mbushur me plehurina.

                        Dëgjove u gëlltiten, u ngritën dhe ranë banka.

                        Si kështjella rëre.

        Nëpër tunele,

                        Lëvrijnë minjtë,

                        Rrëshqasin zvarraniket e metalikë,

                        Zemra e tokës është shterpë.

                       

                        Më rroke për qafe, por nuk më zgjidhe,

                        Më pëshpërite për të disatën herë:

       Nuk kam më gjumë.

                        Dita është e rënduar nga djersa.

                        Nuk janë kurrgjë tre orë,

                        ose katër bileta.

                        Autobusët e ditëve dhe të netë

        Tunden, shkunden në çdo ndalesë

                        Gjithnjë ata mbajnë mbingarkesë...