Kostaq Duka
TRI POEZI
HARRESË
Flasim e flasim
për familjen e madhe botërore
kur atë të voglën
dygjymtyrëshe prind- fëmijë
në lëvizjen marramëndëse e lemë pas dore.
QESHJA
Kalimthi e preka, e ndjeva një qeshje gati engjëllore
në një fytyrë tmerrësisht të ngrysur, mizore.
A thua butësia e barit nën ferrë
rilind përgjakur dimër, verë?!
Njeri!
Qofsh vajzë, burrë grua,
plak në udhëtim drejt pafundësisë
qeshjen ndere mbi fytyrë
zoti ta fali për t’ua dhënë të tjerëve
çdo çast, çdo ditë.
MANIERË
I urrej qimet
në kokë,
në kodrat, shpellat, lëndinën e barkut!
Tha artistja e nisi të madhen betejë
të zhdukjes së qimes në trupin njerëzor.
Harroi e marra
se kjo betejë do përsëritej paprerë.
Qimet si veset e njeriut rrënjët i kanë thellë.
No comments:
Post a Comment