Kostaq Mizaku
RREZJA
S’u lodhe pra kaq kohë e arratisur ,
Kaq kohë që kur ike e më mungon ?
S’besova të vonoheshe kaq gjatë
Nga njëri yll në tjetri tek kalon.
Ndaj herë, herë kur malli më merr shumë,
Përgjatë lumit dal edhe shëtis,
Në bërryl të thellë bufkëzën e Hënës
E shpleks e nëpër gishta shpupuris
Fundprilli atëherë duhet të ishte,
Për herë të parë m’u shfaqe flokëlëshuar,
Ti shtireshe e qetë sikur për mua,
Se kishe bërë por thjesht ashtu nxituar.
Atëherë unë i hutuar s’po kuptoja,
Se si kaq befasisht në sytë e mi,
Përfundimisht ish shuar tashmë rrezja,
Një grua ishte shfaqur, një peri ?!
Por ndoshta flokët i ke mbledhur prapë,
Në bufkë ndaj dhe yjesh shkon e ri.
Sa shumë paske dashur dhe një herë
Në rreze të më kthehesh përsëri.
No comments:
Post a Comment