Fatmir Terziu - KTHINË

Fatmir Terziu

KTHINË

Gjethja u mbajt fort tek dega.

Dega u mishërua tek trungu...

dhe trungu zuri fort vend tek rrënja.

(Autori)

Kohë e butë. Trokitje rrezesh. Freski.

Larushi mahnitëse në gri

Krokama shkurti nën hardhi.

“Damarë të vegjël”- kujdes janë delikatë

Zëri i shartuesit vjen ende nga larg

Kujdes o i ngratë...

... kokrrat do të hahen vitin tjetër!

Vitin tjetër...?!

Dhe unë i besoj premtimit.

Është ikja e mëngjesit në dhomën e ngrohtë

rutinë e zhurmshme vesëmëngjesi.

Në xhamin karshi përthyhet një rreze

Është koha kur ora të ngre me zor

Dhe le pas atë sfilitje trupore.

Dhe unë e pikturoj ditën.

Çadrat hapen si me komandë në rrugicën time

Londra s’paralajmëron asnjëherë

Avujt të mjegulltë

Si topla sheqeri zbukurojnë neonët e rrugës

Shkrihen njësoj dimër e verë.

Dhe unë bëhem pjesë e tyre.

Një kunjë shkrepëse ecën majëkrahu me hijen time

matet me aventurën e shkuar ditë e natë

edhe pse mjerisht ka mbetur e lagur.

Dhe unë vazhdoj ecjen time.

Është vjelur tashmë rrushi atje larg

Stonecastle ka emër tjetër!

Mirësisht me emër lirie...

Dhe unë tashmë jam zgjuar.

Vreshti im ka ditëlindjen time

(Ah, dhe unë...., ai është kapitull tjetër.)

Im atë ma pati thënë mes krismash

 “Vreshti do të jetë dëshmitar për kohërat

atëherë kur do tu duhet të kujtojnë lirinë

me verë Rahoveci do trokasin gotat!”

2.

Mesditë. Në zyrën time janë zjarr kompjuterat

nga trokitjet e zhurmta mbi tastiera

zhurmë-mërmërima kompjuterike dhe shushama e letrave në print.

Mbi tryezë një fshirëse, buzëvarur tretet mbi fletë.

Hapësirën gri e lexoj enkas

dhe fjalëzgjoj me heshtjen time...

është diku larg udhëtimi i fjalës.

Gotëkërcitje të lehta në dasëm

Një dhëndër, një nuse, qindra dasmorë

Një kronikan numëron nën zë

Ime më këndon me forcë

Këngën e lënë në mes atë kohë lufte...

Shoh mbi tryezë sërish gomën që fshin vetveten.

3.

Messhkurti. Si Shkurt më. I gritë.

Në dërrasa ngulen gozhdë të mëdha

Astarë të kuq u qepen rreth e qark

Të prodhojnë pak simetri me kohën

Që u iku aq larg e larg shekujve.

Yjet, zgjaten e zgjaten këpusin veten

në një sfond blu. I moçmi Kuqezi përlotet.

Gotat prodhojnë Hymnin. E ndërsa 

Bota nis trokitjet

mijëra cifla i heqin me kujdes nga trupi

aq sa vetë lashtësia e të Moçmit.

Diku ende dinakëria vazhdon tërsëllimën

mbi një udhë të mjegulltë

ata luajnë veç me kthinën.