Vullnet Mato
MOTRA E ADOPTUAR
Më vdiq motra e vetme
dhe e qava me lot gjaku në zemër.
Por papritmas m’u shfaq
një motër tjetër, krejt rastësore…
Jo, thjesht se për koincidencë,
kish me të ndjerën, të njëjtin emër,
po se duke qenë pa vëlla,
ajo më shpalosi ndjesi vëllazërore.
U njohëm mes elektronesh,
në korridoret ajror të virtualitetit,
dhe vumë re te njëri-tjetri
mallin për të afërmin e munguar,
pamë anasjelltas të çelin
zambakët e bardhë të sinqeritetit,
aq të nevojshëm
për çdo shpirt njerëzor të vëllazëruar.
Motra e adoptuar ndodhet
në largësi të madha prej meje,
por në ndjenja dhe shqetësime
shpesh jemi fare pranë.
Ajo vjen sikur fluturon krahëhapur
përsipër një reje,
Unë diellëroj përmbi rreze,
të këmbejë mendime motra me vëllanë.
Kot thuhet se motrën dhe vëllanë
ta bën vetëm nëna,
unë provova se mes shumë njerëzve
që gëlojnë në jetë,
ka edhe vëllezër të pangjizur
nga të njëjtat gra shtatzëna,
por të lindur nga të njëjtit shpirtra
të njerëzve të vërtetë.
Tani gruaja ime flet shpesh
me këtë “kunatë” në telefon,
burri i saj më quan
“vëllanë” e ligjëruar të gruas së vetë.
Vallë cilën dhuratë familjare
më të madhe njeriu kërkon,
kur ndjesitë vëllazërore t’i fal ndjeshëm
edhe dikush tjetër në jetë?...
No comments:
Post a Comment