Vullnet Mato - MOTRA E ADOPTUAR

Vullnet Mato

MOTRA E ADOPTUAR

Më vdiq motra e vetme
dhe e qava me lot gjaku në zemër.
Por papritmas m’u shfaq
një motër tjetër, krejt rastësore…
Jo, thjesht se për koincidencë,
kish me të ndjerën, të njëjtin emër,
po se duke qenë pa vëlla,
ajo më shpalosi ndjesi vëllazërore.

U njohëm mes elektronesh,
në korridoret ajror të virtualitetit,
dhe vumë re te njëri-tjetri
mallin për të afërmin e munguar,
pamë anasjelltas të çelin
zambakët e bardhë të sinqeritetit,
aq të nevojshëm
për çdo shpirt njerëzor të vëllazëruar.

Motra e adoptuar ndodhet
në largësi të madha prej meje,
por në ndjenja dhe shqetësime
shpesh jemi fare pranë.
Ajo vjen sikur fluturon krahëhapur
përsipër një reje,
Unë diellëroj përmbi rreze,
të këmbejë mendime motra me vëllanë.

Kot thuhet se motrën dhe vëllanë
ta bën vetëm nëna,
unë provova se mes shumë njerëzve
që gëlojnë në jetë,
ka edhe vëllezër të pangjizur
nga të njëjtat gra shtatzëna,
por të lindur nga të njëjtit shpirtra
të njerëzve të vërtetë.

Tani gruaja ime flet shpesh
me këtë “kunatë” në telefon,
burri i saj më quan
“vëllanë” e ligjëruar të gruas së vetë.
Vallë cilën dhuratë familjare
më të madhe njeriu kërkon,
kur ndjesitë vëllazërore t’i fal ndjeshëm
edhe dikush tjetër në jetë?...

Fatmir Terziu - SHTËPIA IME

Fatmir Terziu

SHTËPIA IME

Ka themele, ka mure, ka trarë, ka soletë ka dhe çati,
kur bëhen bashkë quhet shtëpi?
S’janë fjalë, por materiale të mbledhura me djersë,
damarë të shkulur trupit me gjak,
kursime që hyjnë ngadalë e pjesë-pjesë,
derisa ndalen në majë me një oxhak.

Ka ajër, ka diell,
është trup që mban një qiell.

Janë mure të lara me lotë,
trarë të varur në fate, në ëndërra,
soleta të nxirra në zjarr e të ngrira në të ftohtë,
çati që çahen nga kuja, vaji e nga kënga.

Shtëpia ime, vatra ku u hodh vallja brezash,
e sofrash shtruar me burra legjendash!

Je strofka e pashuar në jetën time,
ndaj ty kurrë nuk të kërkoj gjetkë,
as emër modern nuk kërkoj në gjendjet civile,
më mjafton emri yt, bukur është: “Shtëpia ime!”.

Je mamija e parë që prite të qarën time,
edhe shurrën, edhe mërmërimën thatime,
shtëpi e gdhëndur e tëra me mall,
brenda zemrës më djeg si zjarr.

Shtëpia ime, jeta e vërtetë e bardhë,
je vlera e vetme e radhë!

Je ninulla ime dhe zullumi fëminor,
me shenjat e mia të gishtave,
fle e sigurtë nëpër sofrate, ballkone e korridor,
çdo pjesë prej mishi, e çdo grimë e eshtrave.

Shtëpia ime, je koha, vendi dhe hapësira,
magjia e radhë dhe vetë mrekullia,
më rrite të mbarë, të bukur që nga fëminia,
ti ishe për mua dhe mbete vetë pasqyra.

U kreha në pastërtinë tënde të kristaltë,
djepi im padashje të ka hapur edhe plagë,
dhe për këtë hapur të them “Më fal”,
se jam nga gjiri yt, jam i yti djalë.

Shtëpia ime, vatër e mbarë,
ti kurrë nuk më le në hall!

Jam në pragun tënd, kam mall
të shoh në google dhe qaj,
shtëpia ime edhe pse je larg,
me vete gjithnjë të mbaj.

E të gjej të lodhur në xhunglën asfalt,
veshët mbyllur nga ndonjë shamatë,
të kërkoj në fushën e bërë baltë,
zgjohem me ty edhe në mesnatë.

Dhe shoh se si pulat e komshiut,
vjedhin tinëz lulen e tharë,
dhe pastaj i lutem erës edhe shiut,
të rimbjellin prej lules pak farë.

Shtëpia ime të dua,
edhe kur portat janë mbyllur.
Më beso për dritën e syve,
edhe kur bëhesh fole e gjarpërinjve.

Të dua çdo gur, çdo tra,
të dua me gjithçka,
me ty shtëpia ime bëhen mbarë,
mijëra kujtime dhe ëndërra të vrarë.

Të dua dhe qëndroj si më s’ka,
në dritaren tënde pa zgarë,
aty shoh prindërit, motër, e vëlla
aty dëgjoj dhe marr vesh ndonjë fjalë.

Shtëpia ime je jeta,
për ty rrugëve mbeta!

Vangjush Ziko - LYPSARËT

Vangjush Ziko

LYPSARËT

Jam ulur në një kënd të globit,

ku kryqëzohen paralelet e meridianët,

ku fryjnë zefirët dhe murlanët,

ku rrugët e zogjve shtegtarë kryqëzohen

me korridorët e aeroplanëve.

Jam ulur në qoshen e lipsarëve.

Bethoveni i shurdhuar luan Pasionatën,

Van Gogu pikturon renë e zezë të korbave,

Homeri i verbër vajton hirin e Trojave,

Shekspiri me zërin e Lirit të hakëruar

mallkon pjellën e tij të padenjë,

Uitmeni mbi oqean' e shterruar

ka hedhur urat e poemave

të lidhë kontinentet...

Njerëzit kalojnë indiferentë.

Lypsarët dorën s' e kanë shtrirë,

as berenë s' e kanë lënë për tokë,

s' kanë dalë për mëshirë,

për një lopkë,

Lypin pakëz dashuri prej Botës,

për vetë Botën.

Kujtim Stojku - VIRUS

 

Kujtim Stojku

VIRUS

I padukshëm siç je t’kam marrë n’frymëmarrjen time
Dhe ti ashtu urtë e butë n’mushkri, n’gjak zë vend
I gënjyer nga liria kam thithur ajrin pa pretendime
Prandaj ti je brenda meje,kur vuaj,qesh tërë gaz e shend.

Shpesh ajri i freskët m’ka mikluar n’fytyrë e bashkë kemi gdhirë
E ti gjithmonë kërkoje shteg t’hapur brenda meje për të hyrë
Dhe pse bashkë me ajrin je sjellë e sillesh i lirë n’hapsirë
Duke hyrë tek unë m’nxit shpirtin ta ndryshoj me dëshirë.

Kur për shkakun tënd zë shtartin duke lënguar prej dhëmbjesh
E shpirti rënkon brenda meje prej ethesh gjith zjarmi
Dua t’flak jasht’,t’zhduk përgjithmonë,t’mos i bësh kujt asgjë
Po ti ndryshon formë nag virus,n’insekt helmues t’pickon gjithnji.

Dhe ti qesh kur më sheh si m’ke shpërfytyruar
Rrudhur e plakur para kohe
Si meit i babëzitur për orekset e tua
Dremis në zjarimi,i qullur në djersë çohem…

K’shtu unë e kam t’vështirë të dalloj rrugët e tua
Duke t’gjurmuar pas n’çdo skutë dhe shteg
Ti shpesh një krah rri duke ma sulmuar
Pastaj si mushkonjë ma pi gjakun në ballë
M’futesh nën qepallë mendimin pa mëshirë ma godet…

Petrit sulaj - DHE VJEN NJE DITË

Petrit sulaj

DHE VJEN NJË DITË

Dhe vjen një ditë
kur lumturia shartohet
pa të pyet,
e fruti i saj piqet i kënaqur me botën,
e i lumtur me veten…

Sapo jam ndarë me ty,
nuk mund të bëj para,
ndalem,
kokën kthej pas
vështrimin e lëshoj zog
andej nga ike,
dallëndyshe drejt folesë.

Nuk të shoh më.

Dua të shtrihem,
o Zot,
të fle në xhadenë me pluhur
jetën që më ka mbetur!

Si ka mundësi,
që vetëm dy orë
të më bëhen histori
për tu ushqyer me të dy shekuj?
Si ka mundësi
që xhadeja ku dua të shtrihem
nuk më kupton,
nuk më pranon
ngaqë është mësuar
me trafikun e gomave.

Nuk jam më uniforma ime imagjinare,
jam kanotjerja jote reale;
teveqele, sa dhjetë vajza të dashuruara
bashkë, jo, më shumë
jam zhurma që bën birra
kur mbush gotën me shkumë.

Zabit Sulo - LULEFLUTUR

 

Zabit Sulo

LULEFLUTUR

Vjen tek unë, moj lule me fletë,
në shpirtin tim të marrësh jetë,
më thua, jam lule mos më prek,
kur në jetën tënde vij dhe hyj vet.

Dhe të hap në zemër një vend të ngrohtë,
Të të mbrojë ty nga dimri i ftohtë,
Dhe ulesh atje si flutur përmbi fletë,
mbi petale zemre thith nektarin si bletë.

Luleflutur mbi zemrën time,
të ngroh me shpirt dhe aromë zbukuruar,
mbi degë damarësh bien ca petale intime,
nga afshi i zemrës sime të dashuruar.

Luleflutur me degë rreze dielli,
Shpirtit tim të ndezur i bën hije,
pak prush mbi zemrën time ngeli,
të ngrohim bashkë netët me afsh dashurie.

Albert Bani - FLAS PAK....

 

 Albert Bani

FLAS PAK....

Ti shpesh ankohesh se unë flas pak,
Po, kështu jam e s'mund të ndryshoj,
Nuk di pse ne gryke me behet si lak
Dhe...nuk flas shumë, po e pranoj,
Por faj ta dish...nuk kam aspak.

Pothuajse gjithë kohën unë të puth ty
Ndaj zë nuk nxjerr e nuk dua të flas
Në do të më dëgjosh më shiko në sy
E sheh sa mirë shprehem e sa të ngas
Kështu shpirt...s'flas me gojë, por me sy.

Lida Lazaj - KU JE ADAM?

Lida Lazaj

KU JE ADAM?

Në ç`det dilemash lundron
në ç`prehër sirenash harron
kur kurmi im kumbon si harpë

Ku i ke sytë Adam?
që më sheh, vetëm kur del gjysmë i mbytur
mbi det e mbi kreshta?

Falë burimeve të mija qumësht e mjaltë,
që i surb me eksin e pjavicës
triumfalisht vendos flamurin në tokë të thatë
e për shpërblim më fal një trëndafil ,
stampuar në kartë
mua,
që s`duhet të t`mjaftonte një taxhmahall
gjith` kopshtet e varura të Babilonisë

Ku shkon Adam
kur ikën nga vetvetja
dhe fshihesh pas syzeve të errëta?

Kush je Adam
kur bën vesin bufit, që i druhet dritës
kur koka ime sa s`bën ''bam''
nga kryqëzatat e pashmangshme të ditës?

Kjo lojë absurdi luhet që prej fillimit
dhe unë se di
jam skena, xhelati a viktima
a marioneta që luan jeta.

Që prej krijimit dua ta di
ku je?
kush je?
kush jam, Adam?

Hasan Gremi - NJERIU DHE DASHURIA

Hasan Gremi

NJERIU DHE DASHURIA

Mike të këtij shpërthimi dritëzimesh,
Pata qenien tënde, e përjetshmja dashuri!
Madhështi të shpirtit e iluzion verbimesh,
A të idealit, apo të ëndërrimeve, s’ka rëndësi.

Pyeta vesën e luleve, gjetheve sapo rënë,
Dhe dritën e artë të agimit që tejshkon:
“Nëpër shekuj jetoni, a e keni nxënë
këtë hijeshi jetës, kush ia mëkon?
..........................................................

Hyjnores, shigjeta fjalësh plagë i çajnë,
Me pelerinën e natës i thurin me rrëmbim.
Dashuritë një barrë me dhembje mbajnë,
Dhe përpëliten të sjellin në jetë një agim.

Ndaj, në emër të këtij agimi të thektë,
Gjithë universi kërkon një fatdalje të re,
Që në horizontin e hyjnimit u fektë,
E shenjta, kurrë të mos mbetet grua e ve.

Shporre frikën, pranë të mos e kesh,
Dhe udhën qëroje për nga përjetësia!
Këtë pajë të çmuar ta bëjmë mikeshë,
Që tek njeriu, të hapë portat dashuria.

Deshira Haxhi - AFTESI E AKULLT !

 

Deshira Haxhi

AFTESI E AKULLT !

Ka mundesi
ne kerkime jetesh
koheve te papercaktuara ,
te mbytesh ne gjakun e loteve
thurur mallkimesh me ndjenja dashurie...

Diku do e paguash
se do ndeshesh patjeter
me hakemarrjen e mekateve
me zemerimin dhe me terbimin
e grifshes se zilise dhe urrejtjes ...

Dhe vetem
do te luftosh,
i vetem ,me veten tende...
dhe prap vetem do ngelesh fitoresh,
botes se merituar te dashurise boshe...

Dhe keshtu
do vazhdosh te jetosh
premtimin e mekateve te tua.
Vazhdo pra, te thithesh vdekjen tende
ashtu sic thithje dikur jeten e te tjerve...!

Fatbardha M.Xhani - SI LOT...

 

Fatbardha M.Xhani

SI LOT...

Rrugën për tek zemra
Nuk e gjeta dot
Midis dy qerpikësh
Ngriva si një lot...

Zemërim i bukur
Thua bëra faj
Të preka si flutur
E ika në vaj...

Me thirre zëfikur
Bëra se s'dëgjoj
Rruga për të ikur
tek ti prapë më çoj...

Nëpër ca livadhe
Me lule, me bletë
Natyra në valle
Ne qanim vërtetë...

Ti ishe i vogël
Fëmijë me sy dritë
Unë akoma lodër
Që doje me shpirt...

Në duar të rashë
Me buzë më lëmove
Lotin nuk ta pashë
Se shumë mu afrove...

Thamë e ç'nuk thamë
Bëmë e ç'nuk beme
Sa mendjen e lamë
Se ishte e thënë...

Rrugën për tek zemra
Ma tregove vetë
Si lot më rrjedh kënga
Si lot i vërtetë....

Dhimiter Nica - LULET KTHYEN KOKËN PËR TY...

 

 

Dhimiter Nica

LULET KTHYEN KOKËN PËR TY...

Më ngjan nga larg apo vërtet po vjen,
s'besoj se jam duke parë një ëndërr,
u mbush krejt trupi me dritë e polen
mendimi për ty, elektrizoi zemrën...

Afrohesh e lulet kthyen kokën nga ty,
njëherësh lëshuan pjalm e aromë,
u përqafuam dhe kur u puthëm të dy,
befas çeli dhe zambaku në ballkon...

U fute mes lulesh e s'ke dallim nga to,
unë zgjas dorën time,natyrisht për ty,
jo të fus në vazo e të kem si fallco,
por të fus në shpirt një jetë,apo dy...

Diamanta - Zalta FEMER

Diamanta Zalta

FEMER

Unë jam identiteti femëror ,
Në shërbim të lirisë shpirtërore .
Hapi në gjestin e krijimit ,
Drejt avancimit .

Ekziston nje vakuum ku hesht :
Përpara njeriut të keq !
Ngre duart lart ,
Behem acar ,
S’kam fjalë . . . .

E njoh mirë harmoninë ,
E përmasave në një miqësi .
Respektin e personalitetit të tjetrit
E kam më të shtrenjtin , nga të gjithë .

Zotërimet e mia :
Mëmësia , dashuria dhe ëndrrat .
Pathos me flatra kam shpirtin ,
Mbi gërmat .

Nuk e fsheh . . . më ngacmon
Nje mendim i avancuar për të ardhmen ,
Imazhi mbirealist dhe nje tis pasigurie
për të sotmen .
Sepse . . . . . . . . . .
Pranojme , pa e pranuar . . .
Besojme , pa besuar .
Te imponuar per te mbeshtetur
E perqafuar .

Por s’eshte keshtu . . .
Harrojme qellimin ,
Harrojme kohen .
Harrojme se jemi te vetmit
Që mundemi , të ndyshojmë botën . . .

Sa përhumbje në mistikën e jetës !!
Sa perhumbje ne mistiken e vehtes .
I hedh në letër ,
Ato nisin e treten . . .

Dinjiteti femëror ,
Dhe dashuria ,
Ne mua jane femer ,
Rishpiken . . .

Trazoj një kujtesë me gisht ,
Ja afroj kufijt .
Konstruksion i cuditshem gruaje
Me një penë në dorë ,
Dhe ëndërra . . . . . pa limit . . . .

Adhuroj fjalen ,
Shpirtin e dlire ,
Jam buza jote Poezi ,
Mbushur me lengun e vargut te lire .

Te pikturuar ne iriden e syrit ,
Kam buzeqeshjen e valës ,
Te nje qyteti blu .

Dashuria ka xixa ne sy .

Here blete , here flutur . . . .
Here shperthim , here ndjenje e strukur
Jam identiteti i femrës qe vdes
E ringjallet ,
Mbi cdo gje te bukur !