Julia Gjika - SHOH NJË LAJMËTAR NË DIELL, NË KËMBË!

Julia Gjika

SHOH NJË LAJMËTAR NË DIELL, NË KËMBË!
(Apokalipsi XIX, 17)

Në sa e sa shtëpi lavdërohet emri i tij

edhe i atyre që ecin me të.

Sa hapet dita, deri vonë kur mbyllet,

Kur çdo gjë e gjallë shkon në gjumë të thellë.

Ata si lehonat që ruajnë foshnjat, nuk flenë.

Në sa e sa shtëpi luten për ta, e në sa të tjera u hidhet balta.

Një tifozllëk i çmendur ndodh në atë vend.

Të ecësh në rrugë të reja, në bulevarde të gjëra e të gjata

dhe të mos kujtohesh se kush i shtroi?

Të quash rrugë vdekje autostradat?

Aksidentet kanë ndodhur  mbi glob,

duke ndenjur duarkryq ndodhin, do të ndodhin.

Garancitë janë përralla!

Të shpenzosh ditët për të lyer me furçë të zezë të mirën,

t’a mohosh atë,

kur ajo shkëlqen si diamanti në diell, në mes të ditës,

mosmirënjohje është, cmirë e mendjeve boshe,

T’i ngrehësh kurthe atij që kalëron në udhën e drejtë

Të mos  dëgjosh këngën  që këndon,

ai që është nga zemra e dheut,

ai që transplantoi zemrën e re për vendin.

Është njësoj si  të mos duash vehten.

Le ti bashkohemi këngës!

Atyre që ferrat dhe macet i gëricin në bark

Ata që dinë të numërojnë vetëm humbjet,

Po digjen në ujëra liqenesh të zjarrta zilish, pabesish,

Ata po vdesin, po humbin.

Në sa e sa shtëpi lavdërohen ata,

sepse mbajtën besën në udhën e sakrificave.

Tanimë dihet, nga i madh e i vogël ëndrra e tyre.

Ata s’kishin sekrete për atë vend që priste në agoni,

Ata i treguan të gjitha kur u nisën.

Ne i shohim gjurmët e shpresës, ecim në to.

Zogjtë e qiellit janë mbledhur për të  festuar.

Bashkë me ta fëmijët, bari më i njomë, i dendur.

Pranvera shpërtheu perfekte nën qiellin e hapur,

Vaditur nga ujra të pastra kristal të jetës.

Shohim një lajmëtar, në këmbë, në diell,

Si në një natë me re shohim yjet kur shfaqin shkëlqimin

ndriçojnë udhën  kalorësit dhe ushtrisë së tij

për të mos e ngatërruar udhën e dritës.

2 Qershor, 2013