Vjollca Tiku Pasku - NËNËS TIME

 Vjollca Tiku Pasku  

NËNËS TIME

Nëna ime, qiell dashurie,
që ende kapilarë të kaltër në qenien time.
Kordon i dashurisë, që na lidhi në embrion.
Mbështes kokën në prehrin tënd,
të pranverës së përjetshme.
Agu i përkëdheljes së dorës tënde,
më zgjon vesën e kujtimeve të shkuara.
Një topolake e vogël që hedh hapin e pare,
në sytë e tu vëzhgonjës ngjyer me horizontin e kujdesit.
Fjala e parë që pëshpërita,
si kundërmimi i fitilit të sapo ndezur.
Ninulla jote mbrëmjeve aromë e parfumit të gjumit,
që mbyllej në qerpikët e mi lozonjarë.
Drita e hënës së durimit të bënte shoqëri,
në netët e pagjumësisë,
kur sëmundjet më vërshëllenin si uturim stuhie…
Nënë, shami rrezesh palosur në xhepin e zemrës.
Nënë oksigjeni i klorofilës,
në barin e ditëve të jetës fëmijnore..
Buzëqeshja jote kurora ylberike
në vellon e nusërisë time,
ndrinte ditën e madhe të dasmës, si bekim Perëndie.
Sytë e tu rrodhën si hëna e lagësht,
kur morëm udhën e gjatë të kurbetit.
Malli yt qiell e tokë, e loti yt formulë e një oqeani.
Zemra ime ishte gjithmonë në breg lundrimi,
të thaj valën e lotit tënd me rrezen e kthimit.
Dy njomëzakët e mi binjak përflaknin ditët e tua,
kur kthehesha në hojet e trëndafilta të shtëpisë atërore.
Llambat e gëzimit ndrisnin orë dhe çast,
e pëparësja jote fshihte yjet me gaz…
Nënë fjala jote është gjithmonë orientim,si tabela me shenjën e bardhë në udhëkryq.
Nënë je pishtar ndriçues nga dielli i përvojës,
ku ndriçon me këshilla, labirintet e errëta tëjetës.
Je oksigjen i frymëmarrjes së thellë,
në tymin e maktheve të ëndrrave.
Ëmbëlsia jote që rrjedh prej dashurisë tënde ,
është ëmbëlsia e mjaltit të milionave bletëve në tokë.
Nënë je dhuratë lumturie e Urtësisë së Krijimit mbi dhe.