ZOGU I DETIT
Kish ca zogj gjyshja ime
atje tek dajat në Çiflik të Ri.
Bashkë me ne fëmijët
vraponin edhe zogjtë,
dhe gëzoheshin porsi fëmi.
Duke u sjellë nëpër oborr,
së bashku me zogjtë e detit,
pa dashur një zog i gjorë,
nën këmbën time i vdekur mbeti...
Oh, sa shumë më dhëmbi zemra,
dhe pse në atë kohë isha fëmi !...
Por kisha dhe frikë se s’kisha aty nënën,
pranë saj ta fshihja zogun në gji.
Atë ditë për fatin tim,
pashë se gjyshja tjetër hyri në avlli,
dhe pas saj vinte nëna, o, çmrekulli!...
Gjyshja prej nënës më shihte vëngër,
për zogun i kish rënë mbi vete qielli i zi.
Gjyshja prej babës e vështron ashpër:
Turp, moj krushkë, merresh me një çilimi!...
Dhe shkuam për drekë te daja i madh,
me sofrën mbushur plot e përplot,
Gjyshja prej nene nga ana tjetër,
hante dhe shtrëngonte nofullat fort.
Krushkat u ndanë pasdite afër darkës,
gjyshja prej nëne deshi të më mbante.
Unë shtrëngoja gjyshen prej babës,
-Jo nuk rri ajo kërkon të më rrahë!....
Dhe zura e qava, si fëmijë që isha...
Nëna që më rrinte pranë, më mori në krahë.
Morëm rrugën në këmbë për në Karbunarë,
por deri vonë në mesnatë, nga keqardhja
unë për zogun e detit, plasa duke qarë...
Kish ca zogj gjyshja ime
atje tek dajat në Çiflik të Ri.
Bashkë me ne fëmijët
vraponin edhe zogjtë,
dhe gëzoheshin porsi fëmi.
Duke u sjellë nëpër oborr,
së bashku me zogjtë e detit,
pa dashur një zog i gjorë,
nën këmbën time i vdekur mbeti...
Oh, sa shumë më dhëmbi zemra,
dhe pse në atë kohë isha fëmi !...
Por kisha dhe frikë se s’kisha aty nënën,
pranë saj ta fshihja zogun në gji.
Atë ditë për fatin tim,
pashë se gjyshja tjetër hyri në avlli,
dhe pas saj vinte nëna, o, çmrekulli!...
Gjyshja prej nënës më shihte vëngër,
për zogun i kish rënë mbi vete qielli i zi.
Gjyshja prej babës e vështron ashpër:
Turp, moj krushkë, merresh me një çilimi!...
Dhe shkuam për drekë te daja i madh,
me sofrën mbushur plot e përplot,
Gjyshja prej nene nga ana tjetër,
hante dhe shtrëngonte nofullat fort.
Krushkat u ndanë pasdite afër darkës,
gjyshja prej nëne deshi të më mbante.
Unë shtrëngoja gjyshen prej babës,
-Jo nuk rri ajo kërkon të më rrahë!....
Dhe zura e qava, si fëmijë që isha...
Nëna që më rrinte pranë, më mori në krahë.
Morëm rrugën në këmbë për në Karbunarë,
por deri vonë në mesnatë, nga keqardhja
unë për zogun e detit, plasa duke qarë...
No comments:
Post a Comment