Fatmir Terziu - PRANËMENDËSH

Fatmir Terziu

PRANËMENDËSH

Pa ty nuk besoj se kanë hapësirë edhe sekondat,
trupi yt është imazh në strukturën time,
sytë janë diell,
buzët meridianë të puthitur,
hunda një mal në shpërthim vullkanik,
veshët tangente të ngulura në thellësi,
duart gdhendin sipërfaqen e butë,
këmbët shkelmojnë kohën memece,
e gjithë është furrë,
pa bujë në ndërgjegjen time. Je larg
vetëm disa sekonda, je prapë
në strukturën time,
e mishtë, e prekshme, e ndjeshme, e ajërt,
nën saçin që prodhuam të dy,
kur na grabitën sekondat atë ditë,
dhe s’i ndalëm dot më të kullosnin sytë.
Ti hyre thellë në ashtin tim,
e unë të mësova të recitojmë përmendësh,
gjithë natën deri në agim,
një poezi që është recituar hershëm,
e s’ka si të jetë ndryshe tani,
ti gdhin e ngrysesh me shpirt pranëmendësh.