Kostaq Duka - MBËSHTJELLË PREJ HESHTJES

Kostaq Duka

MBËSHTJELLË PREJ HESHTJES

        -Triptik-

VETZHDUKJE E NGADALTË

Nëse

mbështjellë prej heshtjes

ngec diku,

këmbanave bjeruni miqtë e mij

mes jush të vij sërish.

Heshtja është gjumi i dëborës

Vetzhdukje e ngadaltë në harrim.

VËMENDJA

Nuk e lyp

e kërkon me ngulm vëmendjen fëmija.

Një çast ta  lesh në harresë

zë çirret me të qara e britma.

Nuk e lyp

E kërkon me ngulm vëmendjen pleqëria

edhe në kolltuk mbretëror nuk ndihet qetë

nëse zërat e të tjerëve 

nuk mbrijnë në qoshen e tij të shkretë.

BASHKËEC ME VETMINË

Herë, herë

bashkëec me vetminë,

në një  shteg pylli të blertë

buzë liqenit, detit , oqeanit dallgësertë.

Vetmia më jep lirinë të gjykoj veten

për t’u bërë më i mirë

i paduruar për t’u rikthyer mes njerëzve te tjerë.

Vullnet Mato - MBRËMË NË GJUMIN E MESNATËS

Vullnet Mato

MBRËMË NË GJUMIN E MESNATËS

Mbrëmë në gjumin tim, u përplasën retë

dhe unë gjithë natën u ktheva në vetëtimë.

Tërë qiejt rrotulloheshin

sipër meje përpjetë,

teksa me shpatën e zjarrtë, i çaja

mespërmes me flakërimë.

Ç’ke, or bir, që vetëtin atje lart?

më thërriste nga parajsa,

nëna ime flokëbardhë.

Me kë je zemëruar aq rëndë, or vëlla i madh?  

pyesnin tre vëllezërit,

ikur nga jeta vite më parë.

Pse nxore nga milli shpatën e fjetur në mur?

më qortoi motra

që shkoi në eden, pas nënës,

ne nuk jemi në sofër,

aq sa ishim dikur,

që e ndave në shtatë thela pjeprin e hënës?

Pse, or babë, u zemërove me qiellin e zotit,

klithën me lot shiu,

djemtë dhe vajza e vetme,

duke u munduar të më zbutnin

me ca fjalë kotsëkoti,

teksa shkallët e jehonave, tundnin nënvete.

Me cilin po zihesh aq egër,

ti që s’je grindur kurrë?...

bubullinte gruaja e mahnitur me nervat e mia.

Mbaje zemërimin,

dhe zbrit nga qielli, more burrë !

se zgjove mëhallën në këtë orë që flenë fëmija!...

Nuk zbres, jo dhe jo!...

gjëmoja nga lart me vringëllima,

do t’u pres fijet hyjnore të shpirtit,

gjithë të liqve dhe hajdutëve shqiptarë,

do t’i bëj të tërë pluhur e hi, me vetëtima,

që s’na lënë të ngjitemi dhe ne,

te begatia e qytetërimit ndërkombëtar!...

Zbrit, or jahu, zbrit, se ti je vetëm një,

tani kur gjithë burrëria tjetër flë!...

Nuk zbres, jo dhe jo,

sonte do t’ia bëj fora!...

Por, ah... dielli mëngjesit,

ma rrëmbeu vetëtimën nga dora!...

Fatmir Terziu - PRANËMENDËSH

Fatmir Terziu

PRANËMENDËSH

Pa ty nuk besoj se kanë hapësirë edhe sekondat,
trupi yt është imazh në strukturën time,
sytë janë diell,
buzët meridianë të puthitur,
hunda një mal në shpërthim vullkanik,
veshët tangente të ngulura në thellësi,
duart gdhendin sipërfaqen e butë,
këmbët shkelmojnë kohën memece,
e gjithë është furrë,
pa bujë në ndërgjegjen time. Je larg
vetëm disa sekonda, je prapë
në strukturën time,
e mishtë, e prekshme, e ndjeshme, e ajërt,
nën saçin që prodhuam të dy,
kur na grabitën sekondat atë ditë,
dhe s’i ndalëm dot më të kullosnin sytë.
Ti hyre thellë në ashtin tim,
e unë të mësova të recitojmë përmendësh,
gjithë natën deri në agim,
një poezi që është recituar hershëm,
e s’ka si të jetë ndryshe tani,
ti gdhin e ngrysesh me shpirt pranëmendësh. 

Kostaq Duka - Mall

Kostaq Duka

Mall

Më ka zënë malli
për ata që më kanë dashur
dhe për ata që më kanë urryer.

Të parët
më dhanë hapësirë të jetoj me dinjitet.
Të dytët
më mësuan të luftoj, të fitoj identitet….

Më ka zënë malli
për të mençur e të marrë,
për bulevarde dhe rrugica,
për të vërteta që s’u thanë,
për thashethemet që pushtuan gazetat.

Më ka zënë malli
të gris këpucë në xhiron e mbrëmjes,
të marr thellë frymë,
i panginjur në aroma blirësh.
Të shkëmbej vështrime me titullarë të fryrë
dhe të papunë
që të tërheqin zvarrë,
për të pirë uiski dhe birrë.

Më ka zënë malli
për një kitarë të ngjirur
diku në fund rrugicash,
për një dehje romantike
pas një promovim libri.

Agim Bacelli - (S')LUTEM...

Agim Bacelli

(S')LUTEM... 

  

Kam ftohtë edhe në mes të zjarrit, 

Më bëhet gjarpër lëkura ime, 

Në piskun e vapës i hyj acarit 

Por s'ankohem hiç asnjë thërrime. 

Të më ngrohë s' i lutem diellit, 

Pyllit s'i lutem të më freskojë, 

Të më mbulojë s'i lutem qiellit, 

Veçse kë dua, lus të më dojë!

Agim Bajrami - PORTRETI I NJE GRUAJE

Agim Bajrami

PORTRETI I NJE GRUAJE 
Cdo dite nje grua me shkon prane
Ne te njejten ore gjithmone,
Nje gjysme qiell maje flokeve mban
Qe sigurisht i shkon.

Me kot veshtrimin nuk ja ndaj
Ajo flet vec me ajrin,
Nese ka muaj qe ti ngjaj
Une do te zgjedh Janarin.

Prej endrrash bore i ka buzet
(Qe mund te shkrijne cdo ore),
Profili i saj s'mund te perbuzet
Ndonese kaq dimeror.

Me siguri po shkon te puthet
Per kete skam pike dyshimi,
Kete ma thote veshtrimi i bukur
Qe ndrin nga padurimi.

Prej drojtjes sone perkund qerpiket
Nje kind fustani ndreq,
Mbas saj mesdita mbyll portiket
Ta mbroje nga syri i keq.

Askush se di kush eshte kjo grua
Qe na ndez si masat,
Nga malli i saj gjithe burrat nguten
Te flene me shpejte me grate.

Vullnet Mato - KËNDO, O ZOG, KËNGËN E TË BRAKTISURVE!

Vullnet Mato

KËNDO, O ZOG, KËNGËN E TË BRAKTISURVE!

Në folenë e shelgut,

sodita një zog lakuriq,

kur sapo nxori sqepin

nga guacka e një veze.

Fantazia analogjike

në folenë e trurit tim,

nxori sqepin nga lëvozhga

jetësore e njerëzve,

Ashtu fëmijët tanë,

sapo u dalin flatrat,

braktisin foletë 

për fluturime emigrimi,

kthehen veç për varrimin

e nënave dhe etërve,

pasi i kanë lënë prej vitesh

nëpër vatra harrimi...

O zog i lamtumirës,

që të thërresin retë,

pasi kanarina të ngrohu

në folezën e kashtës,

dhe sqepin tënd delikat,

ushqeu me sqepin e vet,

duke ta bërë gati

gëlltitjen e kafshatës;

Para se të fluturosh,

për në qiellin e largët,

këndo një këngë

me dhimbsuri fëmije,

për tërë të braktisurit,

të mbetur pa të afërt,

në dhimbjen e tejdurimit

me dinjitet pleqërie!...

Këndo, o zog, për pleq,

si trungje të vetmuar,

të leqendisur, të tharë,

të uritur, të sëmurë,

teksa presin fundin,

fluturimin e pikëlluar,

drejt qiellit të vdekjes,

për të mos u kthyer kurrë!...

Këndo, o zog, këndo papra,

një këngë lotimi vetëm për ta!...

Përparim Hysi - TE GURI I MADH MES KOPSHTIT

Përparim Hysi

TE GURI I MADH MES KOPSHTIT

Ai guri i madh, në mes të kopshtit
Tek guri... eh, tek ai gur!
Ç'më erdhi në mënd mua, thinjoshit,
Një kohë e bukur që ka qëkur.

Se ja, aty mes kopshtit,
Tek guri i madh, tek ai gur
Më erdh një ditë çupë e gjitonit
Më erdh një ditë, po ka qëkur.

Pa seç u ulëm të dy atje me nge
Atje, pra: përmbi gur!
Seç bëmë e dimë vetëm ne
Pastaj... kjo ka ndodhur qëkur!!!

Po vjen një kohë dhe kujtesa
Ja që hiç nuk më lë rehat
Se vjen e freskët, o miq, mbresa
"Gjitonja" qe, e ëmbël- mjaltë...

Sergio Hizma - PAFUNDËSISHT

Sergio Hizma

PAFUNDËSISHT

Unë fjalëpakti ...

nuk mund të them fjalë pa fund,
Por pafundësisht mund t’ju përsërit,

vetëm të dua!...
T'ju a them pa ndërprerë,

përherë e gjithkund,
Sa herë që dielli i dashurisë

të bëjë dritë për mua...

Me këtë fjalë nuk besoj

se do ju mërzit,
Mbas ç'do fjale,

një puthje tjetër t’ju jap...
Tju puth dhe t'ju them,

ju dua, o DRITË!
Sa t'ju jap të fundit puthje,

të vijë e para prapë...

Vaso Papaj - NË INTIMITET

Vaso Papaj

NË INTIMITET

S’më ke kërkuar kurrë liri.
E dije:
Isha nga ata, që s’ka dashur
Me zinxhirë të lidh njeri.
Nga ti tek unë e nga unë te ti,
ndjenja ka shkuar vetë,
e lirë, e natyrshme, e vërtetë.

S’të kam kërkuar
Besnikëri dhe sinqeritet.
I shfaqte natyra jote, krejt,
Kur shpirti dashurinë e cekte lehtë.

Ke qenë
Një hënë, një yll, një diell,
Një oaz tërë fresk, det dhe qiell.
Një mal, një lum, që vrullshëm rrjedh.
Ku nuk pashë
Kurrë, kërkund një shtjellë.

Ç’ta zgjas kot,
Më do më shumë se çdo gjë tjetër
Në këtë botë.
Si duket, Zoti s’ka pasur dhe për ty zinxhir.
Dhuratë tek unë të solli.
S’e pati të vështirë.

Vjollca Tiku Pasku - ZINXHIR NDJENJASH

Vjollca Tiku Pasku

ZINXHIR NDJENJASH

Një vështrim i zjarrtë vetëtime,
thyen llambën e bardhë të ditës,
dy zemra rrahin në një amforë drite.

Dy buzë mbyllin pranverën në qepallat e syve,
dy frymë tresin avuj uragani pa ajrim,
dy trupa bashkohen në kurbën simetrike të tyre.

Dashuria është rrahje krahësh në fluturim,
ku maja e shkumës së bardhë në kaltërsi,
shkrin në renë ajrore pangopësinë.

Dashuria-një kështjellë me mure të padukshëm,
prangos me zinxhirë të flaktë ndjenjash,
dy shpirtra në kambanoren më të bukur.

Dashuria është në gota me mjaltë mbretëror,
pikuar nga zgjojet me prejardhje qiellore,
ku pihen nga të dashuruarit,e dehen nën vlim jetësor.

Dashuria një shkarkesë e qiellit,
ku tingëllojnë zymbylat e zileve të nxehta
me litarë rrezesh të zbritura prej diellit.

Dashuria është një pike e thjeshtë,
ku preket shpesh pa ditur ëmbëlsinë,
ku bie fara e saj ëel gonxhe në arterien jetë.

Vjollca Tiku Pasku - FLATROJ NË DRITË

  

Vjollca Tiku Pasku

FLATROJ NË DRITË

Mos më  pyet "pse të dua",

njësoj si të pyesësh "pse jetoj",

ti je gjithë  bota për mua,

je ëndrra nën qerpik,të adhuroj.

Zemra e diellit në bie në det m'shuhet,

detin mund ta përpijë toka,të fshihet,

toka mund të shpërbëhet, të thyhet,

dashuria ime,në tjetër galaktikë do ngrihet.

Dashuria ime është;

dritë - frymëmarrja e syve,

agu - i zgjimit në çdo ditë,

trëndafili –ngjyrë purpurt i puthjes,

prekja e mirazhit në shpirt.

Je ëngjëlli që mban peng  zemrën time!

Vullnet Mato - MBRËMË NË GJUMIN E MESNATËS

Vullnet Mato

MBRËMË NË GJUMIN E MESNATËS

Mbrëmë në gjumin tim, u përplasën retë

dhe unë gjithë natën u ktheva në vetëtimë.

Tërë qiejt rrotulloheshin

sipër meje përpjetë,

teksa me shpatën e zjarrtë, i çaja

mespërmes me flakërimë.

Ç’ke, or bir, që vetëtin atje lart?

më thërriste nga parajsa,

nëna ime flokëbardhë.

Me kë je zemëruar aq rëndë, or vëlla i madh?  

pyesnin tre vëllezërit,

ikur nga jeta vite më parë.

Pse nxore nga milli shpatën e fjetur në mur?

më qortoi motra

që shkoi në eden, pas nënës,

ne nuk jemi në sofër,

aq sa ishim dikur,

që e ndave në shtatë thela pjeprin e hënës?

Pse, or babë, u zemërove me qiellin e zotit,

klithën me lot shiu,

djemtë dhe vajza e vetme,

duke u munduar të më zbutnin

me ca fjalë kotsëkoti,

teksa shkallët e jehonave, tundnin nënvete.

Me cilin po zihesh aq egër,

ti që s’je grindur kurrë?...

bubullinte gruaja e mahnitur me nervat e mia.

Mbaje zemërimin,

dhe zbrit nga qielli, more burrë !

se zgjove mëhallën në këtë orë që flenë fëmija!...

Nuk zbres, jo dhe jo!...

gjëmoja nga lart me vringëllima,

do t’u pres fijet hyjnore të shpirtit,

gjithë të liqve dhe hajdutëve shqiptarë,

do t’i bëj të tërë pluhur e hi, me vetëtima,

që s’na lënë të ngjitemi dhe ne,

te begatia e qytetërimit ndërkombëtar!...

Zbrit, or jahu, zbrit, se ti je vetëm një,

tani kur gjithë burrëria tjetër flë!...

Nuk zbres, jo dhe jo,

sonte do t’ia bëj fora!...

Por, ah... dielli mëngjesit,

ma rrëmbeu vetëtimën nga dora!...