Sonila Sonila
ME MALLIN E ETUR PËRQAFUARTani dhe heshtja më bezdisë,
mallin e etur e mbaj në gji
buza dot, s`i shqipton fjalët
humbas n'vetvete si me magji
Me zërin tend, jam dashuruar,
largësia më duket sikur më vret,
gjuhën e mallit, puth menduar,
kërkoj dritën e syve tu, dhe hesht,
Vjen një çast,e malli me mbytë,
u përgjërohem yjeve të tregojnë,
vetminë natës i grisë duke qarë
hëna largohet, yjet perëndojnë ,
se di, sa vrap vjen shpirti drejt teje,
si erë, si mall, apo si rrufe lëshuar,
sytë e tu si e vetmja shpresë
i pres me mallin etur përqafuar.
No comments:
Post a Comment