Isuf Hoxha
FËRSHËLLIMË SIMFONIE
M’thanë mikja më është mërzitur
Netëve të gjata ajo paska pritur
E dija për mue e kish marrë malli
Shkova e pash i ishte mrrolur balli
Në krevat e përgjumur priste zana
Pa fije turpi cullak siç e ka bë nëna
Në tabaka kafen me mjaltë ia sillja
I buzëqesha lehtë ëmbël provokoja
Pas shpine ngadalë ia vura jastëkun
Mblodhi gjunjët me shije pinte kafen
Nën çarçaf gjoksi i bëshëm lëkundej
Si valët në shtrëngatë e barka tundej
Për tokë e qiell unë s’pata faj,s’pata
Aromën e saj në gjoks kur i nuhata
Me dehen ishin të bardha ishin të buta
S’u durova i putha u bëra burrë s’u tuta
Po-po nisa t’ia gicë gishtat e këmbës
Thash t’ia nxjerr qumështin e nënës
Më përkëdhelte si valë e ngrohtë deti
Ku e dija ishte a nuk ishte bijë mbreti
Jo s’ishte faji kur e ledhatoja u çmend
Për inat nuk lash pa puthur asnjë vend
Duart rreth belit me afsh më shtrëngon
U skuq brenda gjoksit gjaku e përvëlon
Nisi t’fliste me veten ka një të madh hall
T’me thoshte vazhdo apo heq dorën djall
Me besoni flokët i shpupuriste, bërtiste
U dorëzova,ajo mjeshtre makinën ngiste
Nga shtrati u ngrit këmishën e veshi
Sa bukur moj hënë ëmbël buzëqeshi
Këmisha qe e shkurtë i mbuloi vithet
Në sy lexoja trupi brenda prush digjet
Te dera m’përcolli,m’puthi m’tha të dua
Sjell kafen n’mengjes mos m’harro mua
Shkallëve zbrisja një muzikë fërshëlleja
Në sy e fytyrë s’mund të fshihej hareja.
No comments:
Post a Comment