Vullnet Mato - NË SYTË E MI, ENDET I PAPUNI...

Vullnet Mato

NË SYTË E MI, ENDET I PAPUNI...

Ai sytë i ka ndërruar

me dy liqene të tharë,

me kallamishte qerpikësh

gati për të lotuar...

Te nofullat ka vendosur

të çeliktën darë,

grahmat e urisë

në fyt për t’i penguar... 

Në xhepa shtrëngon

dy breshkat e duarve,

me katër këmbët e kokën

të mbledhur grusht.

Trurin e ka të pllakosur

nga udhëkryqi i udhëve,

me katër horizonte shprese

te emigrimi në muzg... 

Në tru i qëndron fiksuar

domosdoshmëria e ikjes,

se ka shumë pikëllime

fëmijësh të uritur aty brenda.

Ata me sy të zgurdulluar,

në shekullin e ikjeve kozmike,

shohin kulaç Hënën dhe Marsin

netëve nëpër ëndrra...

Heshtja e dëshpërimit të tij

është gjithë brenga ime,
që shkon tutje postblloqeve

me polici rrethuar...

Mund të isha krejt i qetë

madje i kredhur në gëzime,
sikur ai të shkonte te një yll,

larg Tokës për të punuar...