Diamanta Zalta - KUR TE TAKOHEMI NJE DITE

Diamanta Zalta

KUR TE TAKOHEMI NJE DITE
Kështu do të jemi një ditë ,
I dashur ,
Kur ti përkasim një moshe ,
Të avancuar .
Do të takohemi diku .
Papritur në rrugë ,
Apo një çast pranveror ,
Të akoorduar . . .
Unë ,
Do të kem vënë mbi thinja
Luledele të bardha .
Nuk mund të ndryshoj -
Edhe plakë , do ta dua ,
E do të më dojë,
Pranvera .
Sepse unë , kam mënyrën time
Ta mbaj gjallë ,
Atë pranverë kur ishim ,
Aq të bukur ,
E aq bashkë .
Të kujtohet ?
Prej dashurisë sonë,
Edhe ajri merrte flakë .
Sa të më shohësh ,
Do të rendësh ,
Drejt meje , me vrap .
Për një përqafim me mua
Të madh ,
Gjigand . . . .
Kujdes , do tët them -
Mos biem , more Djalë !
E përsëri me humorin tim ,
Do të qeshim ,
Ashtu si dikur më të rinj ,
Ishim . . .
Do të më lëmosh duart ,
Do të të puth sytë ,
Sepse vlerat gjithmonë i rriten ,
E kurrë si zvogëlohen ,
Dashurisë .
Ti do te mbash akoma ne gisht ,
Si te gjithe fisniket ,
Nje unaze .
Une do te ul koken
gjithmone para saj ,
E ndjere ngushte ,
Pa bere asnje faj .
Më pas . . . . . .
Ti do të harrosh
Kohën ,
E nisjes së autobuzave ,
Të Vlorës .
Unë , kapakun e tenxheres ,
Pa kujdes ,
Mbi të qëndisura ,
Përmbysur .
Do të ndahemi pastaj , për fare
Me një lot te syri ,
Do të jetë ngrysur .
Do të largohesh . . .
Duke kthyer si gjithmonë ,
Kokën e bardhë mbrapa ,
Ashtu gjithë nur ,
Tek syri i shkruar
Me xixa .
Unë , do të të tund dorën ,
E rreshkur ,
Ashtu . . . parreshtur ,
Me flokët me thinja mbledhur ,
Aty ku ca luledele , të bardha
Aq bukur kanë ndenjur .
KUR TE TAKOHEMI NJE DITE
Kështu do të jemi një ditë ,
I dashur ,
Kur ti përkasim një moshe ,
Të avancuar .
Do të takohemi diku .
Papritur në rrugë ,
Apo një çast pranveror ,
Të akoorduar . . .
Unë ,
Do të kem vënë mbi thinja
Luledele të bardha .
Nuk mund të ndryshoj -
Edhe plakë , do ta dua ,
E do të më dojë,
Pranvera .
Sepse unë , kam mënyrën time
Ta mbaj gjallë ,
Atë pranverë kur ishim ,
Aq të bukur ,
E aq bashkë .
Të kujtohet ?
Prej dashurisë sonë,
Edhe ajri merrte flakë .
Sa të më shohësh ,
Do të rendësh ,
Drejt meje , me vrap .
Për një përqafim me mua
Të madh ,
Gjigand . . . .
Kujdes , do tët them -
Mos biem , more Djalë !
E përsëri me humorin tim ,
Do të qeshim ,
Ashtu si dikur më të rinj ,
Ishim . . .
Do të më lëmosh duart ,
Do të të puth sytë ,
Sepse vlerat gjithmonë i rriten ,
E kurrë si zvogëlohen ,
Dashurisë .
Ti do te mbash akoma ne gisht ,
Si te gjithe fisniket ,
Nje unaze .
Une do te ul koken
gjithmone para saj ,
E ndjere ngushte ,
Pa bere asnje faj .
Më pas . . . . . .
Ti do të harrosh
Kohën ,
E nisjes së autobuzave ,
Të Vlorës .
Unë , kapakun e tenxheres ,
Pa kujdes ,
Mbi të qëndisura ,
Përmbysur .
Do të ndahemi pastaj , për fare
Me një lot te syri ,
Do të jetë ngrysur .
Do të largohesh . . .
Duke kthyer si gjithmonë ,
Kokën e bardhë mbrapa ,
Ashtu gjithë nur ,
Tek syri i shkruar
Me xixa .
Unë , do të të tund dorën ,
E rreshkur ,
Ashtu . . . parreshtur ,
Me flokët me thinja mbledhur ,
Aty ku ca luledele , të bardha
Aq bukur kanë ndenjur .