Vullnet Mato - NË SYTË E MI, ENDET I PAPUNI...

Vullnet Mato

NË SYTË E MI, ENDET I PAPUNI...

Ai sytë i ka ndërruar

me dy liqene të tharë,

me kallamishte qerpikësh

gati për të lotuar...

Te nofullat ka vendosur

të çeliktën darë,

grahmat e urisë

në fyt për t’i penguar... 

Në xhepa shtrëngon

dy breshkat e duarve,

me katër këmbët e kokën

të mbledhur grusht.

Trurin e ka të pllakosur

nga udhëkryqi i udhëve,

me katër horizonte shprese

te emigrimi në muzg... 

Në tru i qëndron fiksuar

domosdoshmëria e ikjes,

se ka shumë pikëllime

fëmijësh të uritur aty brenda.

Ata me sy të zgurdulluar,

në shekullin e ikjeve kozmike,

shohin kulaç Hënën dhe Marsin

netëve nëpër ëndrra...

Heshtja e dëshpërimit të tij

është gjithë brenga ime,
që shkon tutje postblloqeve

me polici rrethuar...

Mund të isha krejt i qetë

madje i kredhur në gëzime,
sikur ai të shkonte te një yll,

larg Tokës për të punuar...

Vullnet Mato - TINGUJT E FRYMËS

Vullnet Mato

TINGUJT E FRYMËS

Tingujt e frymës sime

lindën brigjeve jugore,

me klithma urie,

shkëmbinjve të kripur,

ku gjurmoi molusqe deti

mosha fëminore,

për të mbajtur gjallë

trupin e drobitur…

Braktisa nënën atëherë,

kur s’më ushqente dot,

se shtatë fëmijët

gjirin ia kishim shtrydhur,

e mbi gjoksin e asaj

pikonin vetëm lot

dhe djersët i kullonin

buzëve, pelin të hidhur.

Aty lash pa përfillur

dhe dëshirën e një kanarine,

që më zbrazte në vesh

cicërima vajzërore,

teksa shurdhëria ime

s’duronte melodi intime

kur zorrët këndonin

melodinë gjarpërore...

Aty lashë kujtesën e kaltër

për dallgëzimet joniane,

ku rrëshqisja si levrek

i elektrizuar në bisht.

Duke e fshehur

në leshterikët e asaj ane,

ta gjej sa herë shkoj

në Jug rastësisht...  

Tani shpirtin e kam

në dhjetëra copa thërrmuar,

nga  Akrokeraunet e buta,

në Alpet e thepisur...

Kudo kam lënë tingujt

e frymës sime të fosilizuar,

ku njihem si frymë-kalë,

i bindur për t’u djersitur...

Vullnet Mato - KUR FEMRA FAL ÇELËSIN E THESARIT

Vullnet Mato

KUR FEMRA FAL ÇELËSIN E THESARIT

Kur femra të do 
me gjithë shpirt,
jeta të bëhet
gjelbërim më fletë,
pranvera të bëhet
katër stinë në vit,
dimri të bëhet
korrik në dyshek.

Kur femra të ka
shpalosur zemrën,
gjaku në damarë
të vrapon porsi era,
truri drejton
mendimet e shtrembra,
goja të kullon
mjaltë luleshqerrash.

Kur femra të do
me shpirt të vërtetë,
nuk ka shkëmb
që të del përpara,
nuk ka largësi
në tokë, në qiell e det, 
nuk ka në botë
shtigje të pa çara.

Kur femra të shpalos
të gjithë dashurinë,
ke brenda mureve
të gjitha kushtet,
llojet e gatimeve
të tëra i ke në kuzhinë,
fëmijët të mbijnë
rretheqark si lulet.

Kur femra të ka dhuruar
trupin përjetë,
të fal çelësin e thesarit
ta çelësh me puthjet,
në shtëpi të ka 
kurorëzuar mbret
dhe zoti të ka plotësuar
të gjitha lutjet...

Skënder Rusi - PA DASHJE

Skënder Rusi 

PA DASHJE

Pa dashje, kam plagosur një grua,
s'e dija që me deshi aq marrëzisht ,
ajo ish një yll nga qielli larguar
e zbritur në tokë, rastësisht .

Pa dashje, kam fyer një grua,
e putha në faqe në një natë pa drita ,
pastaj dhe në ballë një puthje të dytë
i shtypa pak hundçkën me gisht, edhe ika.

Pa dashje, kam vrarë një grua
(eh, gratë u vrakërkan aq shpejt !)
Ajo iku në qiell prej nga ish larguar
të vuante zhgënjimin e vet!

Vullnet Mato - Ç’MË GJETI, O NJERËZ!...

Vullnet Mato




Ç’MË GJETI, O NJERËZ!...
(Për konkursin “Poezia erotike”)

Ç’më gjeti, o njerëz,
me një grua perri,
që erdhi e prushëruar
nga një trill qershori!
Në beqarinë time
ajo deshi të shkrijë
akujt e trashur
nga ngrica dhjetori!
S’isha gjendur kurrë
në përballje të tillë,
me një trup që dukej
paksa delikat.
Por kish fuqinë e brishtë
të sorkadhes në pyll,
që me figurën magjike
të bënte ndjenjat zap.
Perria më paralizoi
më rrezatim bukurie,
më shajniti vështrimin,
dhe më meku zërin.
Me lëkurën e saj
të magnetizuar nga yjet,
më zbuti gjymtyrët,
dhe më pushtoi të tërin.
Pastaj më goditi
me lëmshet e gjoksit,
më s’qulli muskujt
dhe zemrën çuditërisht,
më shembi beqarinë
me ato doreza boksi,
më hodhi nokdaun
të mundur përfundimisht.
Dhe do më kish lënë
përtokë të vdekur,
po të mos merrja
fuqi si Anteu përsëri,
pasi më rrëzonte me sy,
më ngrinte me vetull.
Oh, ç’më gjeti, o njerëz,
me atë grua perri!...