Fatmir Terziu - TRIREMËS POETIKE

Fatmir Terziu

TRIREMËS POETIKE

Tani edhe plepi i fundit u zhvesh. Stërkalat
me guralecët tullacë kanë nisur flirtin,
gjithçka është e dremitur,
bash si gremisja e stërkalave,
kur fabrikojnë timbrin,
tulatur poshtë grahmave të tokës,
që të joshin dimrin.

Gaja, i bën thirrjen e saj dheut,
e dëgjon vajin e kohës,
muzikë e çuditshme e panjohur,
edhe për vetë Eretheun.

Kronosi ndërmori detyrën,
Uranin e la të gjymtuar,
dhe pika e gjakut që ra prej tij mbi tokë,
u bë fara e Erinies dhe Gjigantes,
që miti i hershëm të mësynte edhe sot,
huazoi kalin dhe gomarin prej zotit Servantes.

Për ata që s’e lexojnë vajin e dheut,
as timbrin e rotacionit të stinës në breg,
është shtysë jete, një pufkë e Sanços,
lëvizje, dashuri, urrejtje dhe vdekje,
nën ritmin e lirikave të Safos,
stërkalat që e ndjejnë i paralizon,
e dëgjojnë vajin e detit,
e sall trishtimi qarkullon
nëpër damarët e ngrira të poetit.

Aroma e mendjes sime nderet mbi një fije bari,
skaj trëndafilit të përtharë në Lëkurës,
mbi epitafe të shkulura malli,
përthyhen rreze të çuditshme të Tetorit ngucës,
një mjellmë tek kthehet nga laguna e lagur,
glason mbi fijen e barit.
Aty e kuptova mes vetes tinëz,
edhe mjelma e kuptoi rotacionin e stinës.