KU SHKUAN XHELATËT
Ku shkuan xhelatët
që ngritën kurthe hafijesh
dhe tundën hanxharët e dosjeve nëpër duar?
Ku avulluan krejt si mjegullat nën diell,
thua sikur asnjëherë nuk kanë ekzistuar?
Askush nuk i ka parë
të nisen gjëkundi,
ata që eshtra anonime mbollën në mote,
në bokërrima të fshehta,
në zalle lumi,
dhe lanë të na pikojnë strehët e lotëve.
Thonë se ky vend i kujtesës së harrimit,
s’ka pasur xhelatë hanxhari ndonjëherë,
gjoja viktimat shuheshin vetiu
prej pendimit,
por hanxharët ne i pamë,
koka duke prerë!...
Klithmat hetuese
kumbojnë edhe sot,
nëpër daullet e çara të veshëve tanë.
Shiritat e ndjesive na vërtiten në kokë
nga njëra bobinë e trurit, në tjetrën anë.
Të gjitha mbeturinat relikte
të hanxharëve,
thonë se tek ne
nuk ka pasur xhelatë,
ndonëse ndjehen kudo
renkimet e të vrarëve,
që nën dheun e rëndë s’po gjejnë rehat.
Njollat e gjakut
shfaqen te fjalët ripërtëritur,
që skuqin fjalorin
kur i dëgjojmë përditë.
Ne vështrojmë njëri-tjetrin
krejt të habitur:
Ore, xhelatët ishin këtu,
apo na kanë bërë sytë!...
Ata bënë kataklizmën e rënimit njerëzor,
dhe gjysmës së kombit
frymën ia prenë me hanxhar.
Por përsëri e qeshura xhelate
shtrihet në kilometra katror.
As pendim, as falje,
sikur asgjë s’ka ngjarë!...
No comments:
Post a Comment